Η Ελλάδα διαπραγματεύεται τα ασημικά της πεσμένη στα γόνατα και ο πρόθυμος Ολαντ έρχεται για ψώνια.

Αν ήταν στο χέρι της κυβέρνησης, η επίσκεψη Ολάντ θα διαρκούσε περί τις τρεις εβδομάδες. Επικοινωνιακά, κάπου τόσο θα κρατήσει. Ξεκίνησε μία εβδομάδα πριν έρθει ο Γάλλος πρόεδρος, θα τραβήξει τουλάχιστον δέκα μέρες μετά, κοινώς η μεθεπόμενη Κυριακή θα είναι σπαρμένη με δημοσιεύματα που θα αποτιμούν τα κέρδη από την επίσκεψη....


Έτσι συμβαίνει στα μικρά μέρη, στις επαρχίες. Η παραμονή του προέδρου στην Αθήνα θα καλυφθεί λεπτό προς λεπτό, η πόλη θα σταματήσει στο διάβα του, υπουργοί και δημοσιογράφοι θα προσφέρουν αναλύσεις με πομπώδες ύφος. Χαλιά, τσολιάδες, μπάντες και φωτογραφίες στα σκαλιά του Μαξίμου. Ακόμα και το πείραγμα περί «Ολαντρέου» έχει ξεθυμάνει πια. Ανάταση; Μάλλον για επίκυψη δείχνει.

Η επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα είναι ακόμα ένα τράβηγμα από το αυτί και στην πραγματικότητα. Και να που η Αριστερά, χωρίς αναστολές, χωρίς περιστροφές, αποδέχεται τη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους και συμβιβάζεται με την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας. Υπό άλλες συνθήκες και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, το περιεχόμενο της επίσκεψης θα τους είχε βγάλει όλους στο δρόμο. Φαντάζεστε, ας πούμε, τον Σαμαρά να συζητά με τη Μέρκελ τις εργασιακές σχέσεις ή να διαπραγματεύεται την πώληση περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου; Θα είχαν σηκώσει πανό και οι τσολιάδες στο Σύνταγμα. 

Με την Αριστερά είναι πάντα αλλιώς. Άλλωστε δεν είναι η Μέρκελ πάνω στο κόκκινο χαλί, αλλά ο Ολάντ, ο άνθρωπος που μας έδωσε μπράτσο να στηριχτούμε και ώμο για να κλάψουμε. Είναι το παραδοσιακό «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία». Η Γαλλία μας αγαπά και εμείς, ως συνήθως, ανταποδίδουμε με αμυντικές προμήθειες. Τώρα σκοπεύουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά. 

Αν οι Γερμανοί πήραν τα αεροδρόμια, οι Γάλλοι θα πάρουν τα τρένα -μεταξύ μας και δωρεάν να τα πάρουν, καλό θα είναι- ενδιαφέρονται για την ενέργεια, τα δίκτυα υποδομών, το νερό, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, τους υδρογονάνθρακες. Έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές. Απλώς πια θα είναι «ανάπτυξη» και όχι «ξεπούλημα». Θα είναι «επένδυση με σεβασμό στο περιβάλλον και στις εργασιακές σχέσεις» και όχι «συμβάσεις αποικιοκρατικού τύπου που η λαϊκή βούληση θα καταργήσει στην πράξη». Και αυτό δεν είναι διόλου άσχημο. Όταν μία αριστερή κυβέρνηση κάνει μπίζνες το μήνυμα είναι σαφές και όλος ο πλανήτης καλοβλέπει το κλείσιμο του ματιού.

Υπάρχει μόνο μία ενοχλητική λεπτομέρεια: η χώρα διαπραγματεύεται τα ασημικά της πεσμένη στα γόνατα. Πριν από λίγους μήνες της έδειχναν την πόρτα της εξόδου και τώρα της ζητούν να «σκοτώσει» την προίκα της. Και, φυσικά, θα το κάνει. Πώς έφτασε εδώ; Εύκολο. Φταίνε τα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Κώστας Γιαννακίδης