Τι να πεις.... "Έγινε η απώλεια συνήθεια μας κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή " .

Με στεναχωρεί πολύ. Και ειδικά όταν βλέπω και ανθρώπους που νοιάζομαι να έχουν μπει σε αυτό το λούκι, με πειράζει. Ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε θα μου πεις; Δεν ξέρω ρε γαμώτο, αυτό νιώθω, αυτό βγαίνει, αυτό λέω. Πολύ δυσωδία ρε γαμώτο γύρω μας. Πως αντέχει ο κόσμος και δεν δίνει δεκάρα για την σαπίλα και την καγκουροπαρακμή; Παρά μόνο ξυπνάνε μια μέρα στα 45 και αναρωτιούνται τι έγινε;

''Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο

 πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο και ψάχνεις το φώς μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω

νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φθάνω πίσω κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη απ' τα ψέμματά μας παραπατάω στη σιωπή

έγινε η απώλεια συνήθειά μας κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή''.

Πολλή μοναξιά σήμερα. Πολύ αποξένωση, ανωριμότητα, αναποφασιστικότητα. Χαμένα ήθη, χαμένα ιδανικά. Και η τηλεόραση να καταστρέφει τα μυαλά του κόσμου....
ΔΕΙΤΕ ΤΑ 2 VIDEO....