Θερινό ηλιοστάσιο...

Θα το έβρισκα αναζωογονητικό τα σημερινά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να κυκλοφορούσαν με αυτόν τον τίτλο. Στον κόσμο των κινουμένων σχεδίων κάπως έτσι θα άρχιζε μια Τρίτη πρωί. Ένας ψηλόλιγνος τύπος, με μύτη καραμούζα να μοιράζει το έκτακτο παράρτημα κράζοντας την φοβερά επείγουσα είδηση του θερινού ηλιοστασίου. Και ο κόσμος που.... σφυρίζοντας με τα μάγουλα υπερβολικά φουσκωμένα για να πάει στη δουλειά του, θα πετούσε στον αέρα ένα νόμισμα (από αυτά τα συναρπαστικά νομίσματα των παιδικών που είναι πάντα χρυσά, χοντρά και γυαλιστερά, αλλά με γραμμούλες στο πλάι, κάτι σαν μεγέθυνση του 50λεπτου αλλά σαφώς πιο κιμπάρικα και λαχταριστά) και θα γλιστρούσαν στις τσέπες του εφημεριδοπώλη τα κέρματα, θα χαιρετούσαν οι κύριοι τις κυρίες στο δρόμο ανασηκώνοντας ελαφρά τον σκούφο τους και θα τους ψιθύριζαν σχεδόν τα νέα για την τρομερή είδηση που μόλις διάβασαν. Πέρασε ένας χρόνος ακόμη, ο δέκατος ή ο εικοστός της ενήλικης ζωής τους (έχω την εντύπωση ότι το προσδόκιμο ζωής στα παιδικά είναι γύρω στα σαράντα για τους άντρες, εκτός από τους ανθρώπους που έχουν γενειάδα. Αυτοί είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν μέχρι να την ασπρίσουν και να ανεμίζει στην κορυφή του λόφου από όπου θα κοιτάνε κάτι κρίσιμο για το μέλλον του χωριού τους, τη λάβα ενός ηφαιστείου ή κάτι τέτοιο και θα πρέπει ασφαλώς αυτοί να πάρουν τη σοφή απόφαση και να σώσουν την πόλη-χωριό τους και θα τους έχει βοηθήσει πολύ η γενειάδα τους έτσι όπως ανέμιζε και βελτίωνε πνευματικά τη αύρα της πόλης-χωριού και όλα αυτά θα καταλήξουν ασφαλώς σε ένα όργιο εξαιρετικής ωμότητας με παρθένες, συνταξιούχους του ΟΓΑ, στρουθοκάμηλους και κοντάρια σκούπας με ξυριστικές μηχανές κολλημένες στην κορυφή τους).

Νομίζω πως ο κόσμος μας άρχισε να ξεφεύγει από την εικόνα του παραμυθιού από την στιγμή που οι άντρες σταμάτησαν να φορούν καπέλα. Ήταν τόσο ωραία αυτά τα καπέλα. Οι καλόγεροι πλασαρίστηκαν ως θέσεις πάρκινγκ για τα αντρικά καπέλα, όχι για να κρέμονται παλτά και σακάκια γιατί το παλτό μπορείς να το κρεμάσεις και σε καρφί στην πόρτα, το καπέλο όμως θέλει το χώρο του, πρέπει να αναπνέει γιατί κουράζεται, βασανίζεται και εξουθενώνεται και λόγω θέσης, η οποία επιβάλλει άμεση σχεδόν επαφή με τα εγκεφαλικά κύτταρα και λόγω δραστηριότητας διότι ένας καθώς πρέπει κύριος έβαζε κι έβγαζε το καπέλο του πάμπολλες φορές έως ότου το αφήσει στην ψάθινη καρέκλα του καφενείου. Στην Ελλάδα το καπέλο ήταν σοβαρή υπόθεσηκαι ο σεβασμός με τον οποίο το αντιμετώπιζαν οι κάτοχοί του ήταν ενδεικτικός της στάσης ζωής τους γενικότερα. Μέχρι που άρχισαν να μπαίνουν στα νεοελληνικά σπίτια αυτά τα αισχρά τζόκεϊ του αμερικάνικου μπέιζμπολ (ε ναι γιατί αν δεν παίξουμε λίγο μπέιζμπολ μετά το τσίπουρο μας πάει στραβά η μέρα) και φτήνυνε κι άλλο η καθημερινότητά μας. Και όσοι νέοι αρχίζουν και φορούν καπέλο επειδή όντως τα επαναφέρουν σε κάκιστα κακέκτυπα οι μεγάλες η-φτήνια-τρώει-τον-παρά αλυσίδες ρουχισμού, μοιάζουν με ευνούχος στον καιρό της ποτοαπαγόρευσης στην καλύτερη περίπτωση. Κυρίως φέρνουν σε λευκούς wonnabe Μεξικανός εμπόρους ναρκωτικών με κάρτα του ΟΑΕΔ στην κωλότσεπη. Κι έγιναν τα καλοκαίρια μας μουνί καπέλο.

Τη μεγαλύτερη μέρα του έτους, την Μεγάλη Τρίτη του φετινού καλοκαιριού, δεν θα βάλω στο i-pod το τροπάριο της Κασσιανής αλλά το sittin' on the dock of the bay. Ακολουθώντας μια παράδοση ολόδική μου, θα αποχαιρετήσω τη μέρα που φεύγει απρόθυμα με jin-αγγούρι κι ας είναι cocktail για ερασιτέχνες σε μπιτσόμπαρα με καλαμωτές. Και μόλις κρυφτεί επιτέλους και το τελευταίο ηλιακό ίχνος, θα αποθέσω τον παναμά μου και θα αρχίσω μια ατέρμονη ανασκαφή στις μεγαλύτερες μέρες της ζωής μου, με μοναδικό σκοπό (αυτός δεν αλλάζει) να γίνω τύφλα, ένα ανθρώπινο ναυάγιο. 

ΥΓ. Ο ήλιος είναι αφροδισιακό, το λέει κι ο Ελύτης. Σε σχέση με την υπερτιμημένη πανσέληνο, ή τις χιλιοπαιγμένες εκλείψεις, το θερινό ηλιοστάσιο είναι ταμάμ για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Καλό βράδυ σε όλους. Ή μήπως καλημέρα;

http://www.ramnousia.com/