Όταν έκαναν κουμάντο οι άπειροι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί....


Η κρίση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι μεγαλύτερη από εκείνη που υπάρχει σε άλλους τομείς της οικονομίας. Γιατί η κρίση προϋπήρχε στα ΜΜΕ. Είμαστε μια χώρα με τα χαμηλότερα ποσοστά αναγνωσιμότητας και αναντίστοιχα, με το μεγαλύτερο αριθμό πολιτικών και αθλητικών εφημερίδων.
Είμαστε μια χώρα σχεδόν....
δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων και με άπειρους -στην κυριολεξία -ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Σε μια αγορά που δεν αντέχει παρά μικρό μόνο αριθμό μέσων ενημέρωσης, είχε δημιουργηθεί μια φούσκα η οποία με αφορμή τη γενικότερη ύφεση έσκασε.


Κατά μεγάλο μέρος, η ύπαρξη τόσο πολλών μέσων ενημέρωσης συνδεόταν με διαπλεκόμενα συμφέροντα. Επιχειρηματίες εξέδιδαν εφημερίδες ή μετείχαν σε τηλεοπτικά σχήματα, για να πιέζουν την εκτελεστική αλλά και κάθε μορφής εξουσία ώστε να αποκομίζουν οφέλη για τις επιχειρήσεις τους.


Στον καιρό της ύφεσης, αυτοί οι λόγοι τείνουν να εκλείψουν. Το κράτος δεν έχει καν να πληρώσει τις συντάξεις, πώς θα «λαδώσει» κάποιους ιδιοκτήτες ΜΜΕ; Ετσι, οι τελευταίοι αποφάσισαν μαζικές απολύσεις, μαζικές μειώσεις μισθών, πρωτοφανή επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων τους, με στόχο τη μείωση των ήδη ζημιογόνων επιχειρήσεών τους. Κανένας από αυτούς, ωστόσο, δεν χρηματοδοτεί τις επιχειρήσεις του από τα χρήματα που σώρευσε επί τόσα χρόνια.


Το δυστύχημα είναι πως και στο χώρο των ΜΜΕ ακολουθείται η λογική «μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά». Και επιχειρήσεις με αμιγώς δημοσιογραφικές δραστηριότητες οδηγούνται σε οικονομικό αδιέξοδο, παρ' ότι έχουν τα εχέγγυα με όρους ελεύθερης οικονομίας να ξεφύγουν από αυτό. Η εκτελεστική εξουσία οφείλει να στηρίξει αυτές τις επιχειρήσεις. Οχι με όρους συμπάθειας ή ελεημοσύνης, αλλά πραγματικής οικονομίας...

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια