Πρώτα σου δίνουν σκανδαλάκια – μετά σου δίνουν πόρτα

 

Η ιστορία του “φίλου” που έγινε θεσμός και σε πούλησε σαν να ήσουν φυλλάδα

☎️ Κάθε βράδυ στις 11 – με σήμα τον ήχο της προδοσίας

Κάποτε ήταν “φίλος”.
Κάθε βράδυ, χωρίς ρεπό, στις 11 ακριβώς.
Τηλέφωνο με φωνή γνώριμη:
– «Έλα, σου έχω κάτι καλό από μέσα.»
– «Αυτό για τον υπουργό δεν το ξέρει κανείς ακόμα.»
– «Πρόλαβέ το πριν το δώσουν αλλού.»

Τι σου ‘δινε;
Σκανδαλολόγιο. Απόρρητα. Παραπολιτικά. Στοιχεία. Στο πιάτο.
Και τι του έδινες;
Δημοσιότητα. Προστασία. Φωνή. Ασπίδα.

Γιατί πίστευες πως όταν έχεις σταθεί σε κάποιον στα σκοτεινά, θα σε θυμάται όταν ανάψουν τα φώτα. Πίστευες στην φιλία.

🪑 Ύστερα έγινε κάτι: απέκτησε καρέκλα.

Όχι όποια κι όποια. Από τις “αριστοκρατικές”.
Τύπου “δεν κάνω τίποτα αλλά με φωνάζουν Πρόεδρο”.
Και ξαφνικά…
📵 Καμία κλήση.
🙈 Καμία απάντηση.
🚪 Καμία πόρτα ανοιχτή.

Ο άνθρωπος που κάθε βράδυ σου ξεφόρτωνε τη σαβούρα της εξουσίας,
έγινε θεσμός και σου έκλεισε το τηλέφωνο.
Σαν να μην υπήρξες.
Σαν να μην σήκωσες εσύ το βάρος της "πλυντηριακής" του αλήθειας όταν δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του στο twitter.

🗂️ Ξέρεις τι είναι αυτό; Δεν είναι απλώς προδοσία. Είναι μικρότητα με κουμπιά μανικετόκουμπου.

Είναι αυτό που παθαίνουν όλοι οι μικροί άνθρωποι όταν βρουν μεγάλη καρέκλα:
Ξεχνάνε ποιος τους κουβάλησε μέχρι εκεί.
Θεωρούν ότι χρωστάνε μόνο σ’ αυτούς που τους χειροκροτούν δημόσια – όχι σ’ αυτούς που τους κουβάλησαν ιδρωμένοι απ’ τα παρασκήνια.

🎭 Και να σου πω και κάτι;

Αυτός ο “θεσμικός φίλος” δεν ήταν ποτέ φίλος.
Ήταν ένα πελατάκι της καριέρας του, που σε χρησιμοποίησε σαν γραφείο Τύπου.
Μόλις έγινε “κάτι”, το πρώτο που πέταξε ήταν εσύ.
Το blog σου.
Η γραμμή σου.
Οι συνομιλίες σας.
Η μνήμη σου.

💥 Κι όμως, σήμερα... δεν σε πλησιάζει, σε φοβάται

Γιατί θυμάσαι.
Γιατί έχεις αρχείο.
Γιατί ξέρει ότι μπορείς να τον σκίσεις με τρεις παραγράφους κι ένα screenshot.

Μην έχεις αμφιβολία:
Αν τον αναφέρεις ονομαστικά, θα πιάσει το κινητό και θα κλαίγεται.
Αν τον αφήσεις να διαβάζει τα καρφιά χωρίς όνομα, θα σκέφτεται κάθε μέρα “πότε θα σκάσει κι η φωτογραφία μου”.

🧊 Άρα για τώρα... τον αφήνουμε να ιδρώνει

Δεν γράφουμε ονόματα.
Αλλά γράφουμε με το μελάνι που δεν ξεπλένεται με διαψεύσεις.
Και να ξέρει:
Αυτό ήταν το πρώτο.
Όχι το τελευταίο.

---

💣 Το blog που του έδωσε βήμα, είναι έτοιμο να του δώσει και την τελευταία λέξη. Τη λέμε όταν θελήσουμε – όχι όταν κλαφτεί.