Δεν είναι ώρα για διαμαρτυρία – Η σιωπή που καταπίνει τη φωνή σου, τη δουλειά σου, τη ζωή σου...

 

Θυμάσαι εκείνες τις μέρες; Που βγήκες στον δρόμο και ένιωθες το κορμί σου να πάλλεται από οργή; Που είχες τη φωνή σου να ουρλιάζει μπροστά από το Σύνταγμα

για τα Τέμπη, για τα παιδιά που έλιωσαν μέσα στα βαγόνια σαν σκουπίδια με φτηνό εισιτήριο; Που έλεγες: «Δεν θα το ξεχάσουμε, δεν θα το αφήσουμε έτσι». Ε, ξέχασέ το. Μόνοι μας τα λέγαμε, μόνοι μας τα ακούγαμε. Γιατί ήρθε το κράτος, ήρθαν τα κανάλια, ήρθαν τα κόμματα και οι influencers και μας είπαν: "δεν είναι ώρα για φωνές – πάμε παρακάτω".

Και το κάναμε. Κατεβάσαμε τα πανό, ανεβάσαμε stories. Πήραμε άδεια για την απεργία και μετά ζητήσαμε συγγνώμη στη δουλειά γιατί «κατάλαβα ότι δεν βοηθάει σε κάτι». Καταλάβαμε λάθος.

---

ΜΜΕ και πολιτική: Πάτα το mute, βάλε Netflix

Τα κανάλια μας λένε τι να θυμόμαστε και πότε. Σου έδειξαν τα Τέμπη για 5 μέρες, και μετά σιωπή. Σου έδειξαν την υποκλοπή του κινητού σου, για 3 λεπτά – και μετά κλίμα "το έχουμε ξεπεράσει". Γιατί να φωνάζεις; Δεν φτάνει που έχεις δουλειά; Δεν φτάνει που έχεις ακόμα ρεύμα;

Όχι, δεν φτάνει. Γιατί αυτή η "δουλειά" γίνεται λάστιχο. Γιατί το ρεύμα δεν το πληρώνεις, το ματώνεις. Και γιατί πίσω από κάθε "μη μιλάς" υπάρχει ένας βουλευτής που τσεπώνει, ένας εργοδότης που τρίβει τα χέρια του, κι ένα σύστημα που σε θέλει ήσυχο και ακίνδυνο. Κάθε μέρα και πιο πολύ.

---

Μεταρρύθμιση; Όχι φίλε. Ξεφτίλα με γραβάτα

Νέος εργασιακός νόμος. "Ευελιξία" τον λένε. "Προσαρμοστικότητα". Μεταρρύθμιση για τον 21ο αιώνα. Ξέρεις τι σημαίνει; Ότι σε κάνουν λάστιχο με χαμόγελο. Ότι μπορείς να δουλεύεις 13 ώρες τη μέρα, αρκεί να το δέχεσαι. Ότι δεν θα πληρώνεσαι πια για υπερωρίες, αλλά για "διαθεσιμότητα".

Σου λένε ότι είναι win-win. Όχι φίλε. Είναι win για τους μεγάλους και lose για σένα. Είναι το σύστημα που σε γδύνει και σου λέει ότι φοράς ρούχα made in Europe.

---

Οι απεργίες δεν φτάνουν γιατί πεινάμε

Η τελευταία απεργία είχε συμμετοχή κάτω από 20%. Και γιατί; Γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να χάσει ούτε μία μέρα από το μεροκάματο. Γιατί είναι χρεωμένος. Γιατί το κράτος τον τρομοκρατεί, και το αφεντικό τον πιέζει. Γιατί τα ΜΜΕ τον γεμίζουν ντροπή.

Ποιοι φταίνε; Όλοι αυτοί οι δολοφόνοι του μέλλοντός σου, με τα κοστούμια και τα κολλαγόνα στις κάμερες. Αυτοί που παριστάνουν τους ηγέτες, αλλά δεν έχουν δουλέψει ούτε μισή μέρα σαν άνθρωποι. Που λένε «θα εκσυγχρονιστούμε» και εννοούν "θα σας κάνουμε call center και gig workers με μπλοκάκι κι ευχαριστώ να λέτε".

---

Αν δεν φωνάξεις τώρα, μετά θα σου κόψουν και το στόμα

Αυτό είναι το σχέδιο: να σε συνηθίσουν να σωπαίνεις. Να μη φωνάζεις για τους μισθούς, για την ακρίβεια, για τα Τέμπη, για την καταστολή, για το Predator, για την παιδεία, για τίποτα. Να τα καταπίνεις. Και να λες κι ευχαριστώ.

Ε όχι. Δεν πάει έτσι.

Για κάθε Τέμπη που προσπερνάμε, θα 'ρθει ένα επόμενο με ακόμα λιγότερη ντροπή. Για κάθε απεργία που αφήνουμε να πεθάνει, θα δουλεύουμε ακόμα πιο σκυφτοί. Για κάθε σιωπή που δε σπάμε, κάποιος θα βάζει μια αλυσίδα πιο βαθιά στο στόμα μας.

Κι όσο δεν αντιδράμε, αυτοί θα κάνουν ό,τι θέλουν. Κι όταν ξυπνήσουμε, ίσως να 'ναι πολύ αργά.

Γι’ αυτό όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλες συγγνώμες. Όχι άλλες δικαιολογίες.

Το στόμα υπάρχει για να μιλάει. Και η οργή, για να γίνεται δρόμος.

---

✊ Γράψε. Μίλα. Φώναξε. Κράξε. Μην τους χαρίζεις ούτε την ανάσα σου. Γιατί αυτοί ούτε την ανάσα σου δεν σέβονται.