Τους είδαμε. Τους μάθαμε. Και δεν τρώμε άλλο σανό.

Η πολιτική στην Ελλάδα δεν είναι πια πεδίο ιδεών — είναι σκηνικό θεάτρου. Με καλοστημένα πρόσωπα, προκαθορισμένα σκάνδαλα, ρετουσαρισμένα δελτία ειδήσεων και κοινό που πρέπει να χειροκροτεί ήσυχα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν.

Μια χώρα με 10 εκατομμύρια ρόλους και 300 κομπάρσους

Μας λένε κάθε μέρα ότι «η χώρα πάει μπροστά». Πίσω όμως από κάθε success story, υπάρχει ένας χαμηλόμισθος που δε βγάζει το νοίκι, ένας νέος που φεύγει για εξωτερικό, ένας ασθενής που περιμένει μήνες για ένα ραντεβού στο δημόσιο. Και οι "εκπρόσωποι του λαού" κάνουν πως δεν βλέπουν. Επειδή... δεν είναι εκεί. Είναι αλλού: σε panels, σε δεξιώσεις, σε ταξιδάκια με κρατικές αποστολές. Ή και απλώς σε διακοπές.

Το πρόβλημα δεν είναι πια ποιος κυβερνά

Το πρόβλημα είναι ότι όλοι ξέρουμε, αλλά κάνουμε πως δε βλέπουμε. Ή φοβόμαστε να μιλήσουμε. Ή βαριόμαστε να ψαχτούμε. Κι αυτό τους βολεύει. Γιατί αν εμείς μείνουμε απαθείς, εκείνοι συνεχίζουν το έργο με το ίδιο σενάριο:

• Ο ένας κάνει τον «σωτήρα»,
• ο άλλος τον «αντιστασιακό»,
• και όλοι μαζί περνάνε νόμους στα μουλωχτά,
  ενώ τα media παίζουν… Survivor.

Όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι

Το μεγάλο τους όπλο είναι η ισοπέδωση: “όλοι τα παίρνουν”, “όλοι κλέβουν”, “όλοι είναι ίδιοι”. Λάθος. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν σπουδάσαμε όλοι με βύσμα. Δεν διοριστήκαμε όλοι από το παράθυρο. Δεν φάγαμε κρατικό χρήμα. Δεν αλλάξαμε κόμματα σαν πουκάμισα.

Ο πολίτης που ακόμα θυμώνει, που ψάχνει, που φτιάχνει δικό του blog για να μιλήσει — αυτός δεν είναι ίδιος.

Το Zouzouni δεν τα μασάει

Αν περιμένεις από το Zouzouni να σου πει «ψήφισε αυτόν γιατί είναι καλύτερος», είσαι σε λάθος σελίδα. Εδώ δεν είμαστε fan club κανενός. Εδώ ξεμπροστιάζουμε. Όταν χρειάζεται. Όποιον χρειάζεται. Είτε φοράει κουστούμι είτε φόρμα.

Γιατί ο ρόλος του Τύπου δεν είναι να κάθεται στα πόδια της εξουσίας. Είναι να την κοιτάει στα μάτια και να λέει:

"Φτάνει πια."

---

Αν συμφωνείς με το Zouzouni, γίνε κομμάτι του. Αν διαφωνείς, άφησε σχόλιο. Το χειρότερο είναι να σωπαίνεις.