Η 51η Πολιτεία: Πόσο πιο επίσημο να το κάνουν για να το καταλάβουμε;

 

Στο Τελ Αβίβ δεν κρύβονται. Πινακίδες με τον Ντόναλντ Τραμπ, αμερικανικές σημαίες και το μήνυμα «Thank you, Mr. President» κοσμούν τους δρόμους μετά το χτύπημα των ΗΠΑ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Το Ισραήλ πανηγυρίζει, η Ουάσινγκτον σιωπά με αυτοπεποίθηση, και κάπου στο βάθος... ο υπόλοιπος πλανήτης βλέπει έναν «γάμο» που πλέον δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα. 

Η εικόνα είναι εξοργιστικά ξεκάθαρη: οι ΗΠΑ δεν είναι απλώς σύμμαχοι του Ισραήλ. Είναι ο μεγάλος αδερφός, ο προστάτης, ο αληθινός μαέστρος της κατάστασης. Όταν μια χώρα επαινεί μια άλλη γιατί βομβάρδισε τρίτο κράτος, μιλάμε για στρατιωτική συνεξάρτηση, όχι για διπλωματία. 

Το Ισραήλ έχει μετατραπεί σε τη μόνη χώρα στον κόσμο που μπορεί να προκαλεί πολέμους και να χαμογελάει για τη διεθνή υποστήριξη, ενώ βομβαρδίζει, αποκλείει, λιμοκτονεί και ξεριζώνει ολόκληρο λαό στη Γάζα. Κι αν κάποιος τολμήσει να πει τη λέξη «γενοκτονία», θα βαφτιστεί αντισημίτης ή "παραπληροφορητής". 

Την ίδια ώρα, η ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα έχει φτάσει σε πρωτοφανές σημείο: 

• παιδιά τρώνε χαρτόνια, 

• νοσοκομεία λειτουργούν χωρίς φάρμακα, 

• και άνθρωποι ψάχνουν βρόχινο νερό για να πιουν. 
  Και το χειρότερο; Οι ειδήσεις το παρουσιάζουν σαν... «επιχείρηση». Σαν να μην πρόκειται για το πιο ανοιχτό και φρικαλέο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας της τελευταίας δεκαετίας. 

Κι εκεί ακριβώς έρχεται η οργή: γιατί η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί αμέτοχη, γιατί οι κυρώσεις μπαίνουν μόνο σε όσους δεν είναι "φίλοι", γιατί η 51η Πολιτεία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όπως θέλει, και με όποιο κόστος. 

Η Ρωσία και η Κίνα το βλέπουν και ήδη μιλάνε για αναδιάταξη ισχύος. Το Ιράν απειλεί αντίποινα. Οι υπόλοιπες ισλαμικές χώρες δείχνουν δόντια αλλά χωρίς πυγμή. Κι εμείς; Μένουμε με τις ειδήσεις των 8, να προσπαθούμε να καταλάβουμε αν τελικά το φταίξιμο είναι στην κάμερα ή στον σφαγέα. 

Η ερώτηση είναι απλή: Πόσες πινακίδες χρειάζονται για να καταλάβουμε ότι το Ισραήλ είναι η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ; 

Και η απάντηση δυστυχώς είναι μία: Καμία. Το καταλαβαίνεις όταν οι βόμβες πέφτουν σε ξένο έδαφος, αλλά τα ευχαριστήρια σηκώνονται αλλού.