Δήμαρχε σαν πολλά δεν μαζεύονται; 1.700 ο κάθε φοίνικας που σε λίγους μήνες θα τους πετάξουμε αφού θα ξεραθούν.

Και θα ξεραθούν όχι γιατί δεν θα τους ποτίζουμε, αλλά γιατί το κλίμα της Αθήνας δεν τους "σηκώνει". Όπου και να έχουν τοποθετηθεί, σε λίγους μήνες παραδίδουν το πνεύμα τους.

Μια καλή ιδέα από μόνη της δεν αρκεί. Ούτε το να ξεπατικώσεις οτιδήποτε και να δοκιμάσεις να το αντιγράψεις, αντί να το προσαρμόσεις στις ιδιαιτερότητες και τις συνθήκες της δικής σου πραγματικότητας.

Στην περίπτωση του «Μεγάλου Περίπατου» θα χρειαστεί κάποιος να έχει πολύ καλή διάθεση και να είναι τρομερά επιεικής για να μην δει τα εξόφθαλμα λάθη που μετέτρεψαν μια ωραία ιδέα του δημάρχου Αθηναίων σε πρόβλημα, τόσο για τον ίδιο όσο και για την πόλη. Την Αθήνα που υποτίθεται θα άλλαζε όψη και θα ερχόταν πιο κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα που πιθανώς είχε κατά νου ο Κώστας Μπακογιάννης, αλλά για την ώρα κοιτάζει αμήχανα (στην καλύτερη περίπτωση) ή ακόμα και επικριτικά τις παρεμβάσεις που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί.

Το οικονομικό ζήτημα είναι μόνο το ένα σκέλος. Ίσως το πιο σημαντικό, αφού αφορά τις τσέπες μας, αλλά δεν είναι το μόνο. Και φυσικά, όταν το κόστος φτάνει στα μεγέθη που είδαν το φως της δημοσιότητας και σε ορισμένες περιπτώσεις φαντάζει τουλάχιστον εξωφρενικό, είναι λογικό οι απαιτήσεις τόσο για το πρακτικό όσο και για το αισθητικό αποτέλεσμα γιγαντώνονται.

Και η αλήθεια είναι ότι και στους άλλους άξονες η υλοποίηση αυτού του πρότζεκτ παίρνει βαθμό που είναι αισθητά κάτω από την βάση. Πέρα από τα κυκλοφοριακά προβλήματα που προέκυψαν κυρίως από το λανθασμένο timing που επιλέχθηκε, η συνέχεια ήταν το λιγότερο προβληματική.

Μετά τα παγκάκια που εξαιτίας των υλικών κατασκευής τους μετατρέπουν τις λαμαρίνες τους σε πυρακτωμένο τόπο μαρτυρίου για όποιον τολμήσει να τα χρησιμοποιήσει, ήρθαν και τα… φάουλ σε ό,τι έχει να κάνει και με την προσπάθεια καλλωπισμού.

«Μεγάλος περίπατος»: Το εξόφθαλμο λάθος που θα βρούμε σίγουρα μπροστά μας

Πρώτα ήταν εκείνα τα… καψερά τα λουλούδια που μπήκαν σε γλάστρες και θα χρειαστεί να αντέξουν στο λιοπύρι και πάνω στην άσφαλτο που θα κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη και δυσοίωνη για την επιβίωσή τους και ακολούθησαν οι… φοίνικες!

Γιατί φοίνικες; Δεν ξέρει κανείς… Οι παραδοσιακές νεραντζιές τις οποίες συναντά ακόμη σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και έχουν αποδείξει στην πράξη την ικανότητά τους να αντέχουν στο κλίμα και τις συνθήκες της πρωτεύουσας και τις αντοχές τους στις ελληνικές ιδιαιτερότητες, αποφασίστηκε ότι είναι πολύ… μπανάλ για τον σύγχρονο Αθηναίο. Και αντί για αυτές προτιμήθηκε ο φοίνικας, προκειμένου να δώσει μια… εξωτική εικόνα στην πόλη. Τουλάχιστον για όσο επιζήσουν…

Κι αυτό διότι στις 9 από τις 10 περιπτώσεις που επιλέχθηκαν αυτά τα ξένα προς το ελληνικό κλίμα δέντρα, η εμπειρία αποδείχτηκε περίπου καταστροφική, με τα περισσότερα από αυτά να καταδικάζονται σε αργό θάνατο ή να καταλήγουν καχεκτικές καρικατούρες στις άκρες των δρόμων.

Στην περίπτωση της Αθήνας η επιχείρηση επιβίωσής τους καθίσταται ακόμη πιο… mission impossible, αφού τοποθετήθηκαν σε μεταλλικές ζαρντινιέρες! Γεγονός που εγγυάται ότι αύριο-μεθαύριο (εφόσον την βγάλουν καθαρή) από τις θερμοκρασίες που θα αναπτύσσονται, θα εξαντλήσουν αργά ή γρήγορα  κάθε περιθώριο ανάπτυξής τους και νομοτελειακά θα οδηγηθούν στον θάνατο.

Δυσβάσταχτο όμως είναι και το συνολικό κόστος για τις ανάγκες τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι εκτός από το κόστος αγοράς, συντήρησης και καλλωπισμού του φοίνικα υπάρχει και το κόστος αντιμετώπισης του κόκκινου σκαθαριού που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του. Μόνο η έγχυση εντομοκτόνων στον κορμό για την αντιμετώπιση του κοστίζει γύρω στα 400 ευρώ.

Αν κάποιος αποφασίσει σήμερα να κάνει χρήση του «Μεγάλου Περίπατου» -με δική του ευθύνη- μπορεί να το κάνει στην διαδρομή που ξεκινά από το ύψος της Βουκουρεστίου και κατηφορίζοντας να μετρήσει τους φοίνικες. Μετά ένας απλός πολλαπλασιασμός επί 1.700 ευρώ που κόστισε η αγορά του καθενός θα αποκαλύψει το συνολικό «μπουγιουρντί» για ακόμη μία επιλογή που συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες στο να μετατραπεί σε (άλλο ένα) κοστοβόρο και ακριβό φάουλ στον σχεδιασμό και την υλοποίησή του. Ας ελπίσουμε ο χρόνος και η πραγματικότητα να μας διαψεύσουν…
πηγή