Μια νύχτα στη Γ.Α.Δ.Α για μια ξανθιά

Στο τραγούδι του Χαρούλη Το σκουλαρίκι αναφέρεται ότι η ζαλάδα ήρθε στο δεύτερο ποτήρι μπύρα. Εγώ όμως που ήμουνα κοντά στην πλατεία χαζεύοντας τους περαστικούς και πίνοντας κρύα μπύρα, ξανθιά, δεν πρόλαβα να πιω τη δεύτερη....

περίπου 23:30 το βράδυ. Καθήμενοι αραχτοί με τον φίλο μου τον Πέτρο σε μαγαζί Βαλτετσίου και Ζωοδόχου πηγής, στα Εξάρχεια. Λίγο μετά σκάνε 5-6 βόμβες μολότοφ, περίπου στα 50 μέτρα από εμάς, επί της Χαριλάου Τρικούπη. Οι περισσότεροι θαμώνες του μαγαζιού γίνανε καπνός, δεν ξέρω καν αν πληρώσανε. Αυτοί που μείναμε βλέπαμε απλά τη φωτιά και χαλαρούς τους τύπους που τους «γλίστρησαν» τα μπουκάλια από τα χέρια, με σκεπασμένα τα πρόσωπα, να την κοπανάνε. Τα ΜΑΤ χαζεύανε από μακριά.

Αφού περάσανε περίπου 20 λεπτά και οι κουκουλοφόροι την κάνανε από τη Ζωοδόχου Πηγής προς τα πάνω, εμφανίστηκε μια μεγάλη ομάδα μοτοσικλετιστών της ομάδας «ΔΕΛΤΑ» στη διασταύρωση Βαλτετσίου και Ζωοδόχου Πηγής ακριβώς μπροστά μας. Μαρσάροντας τα εργαλεία μπαίνουνε με μεγάλη ταχύτητα στο στενό (Βαλτετσίου) που ήταν κόσμος και έπινε το ποτό του, στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση από αυτή που φύγανε οι κουκουλοφόροι. Υιοθετώντας λοιπόν την ινδιάνικη τακτική να περικυκλώνουνε τους pioneers με τα άλογα, απομόνωναν κόσμο και στρίμωξαν τελικά 3 άτομα στον τοίχο θεωρώντας ότι ήτανε άξιοι υποψίας.

Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκα και άρχισα να τραβάω με το κινητό την εικόνα. Αφού με είδε ένας από την ομάδα «ΔΕΛΤΑ» με πλησίασε ρωτώντας με - στον πληθυντικό πάντα, κύριος: «υπάρχει κάτι που τραβάτε;». Του απάντησα ότι ήμουνα δημοσιογράφος -μπας και τελειώσει εκεί- και κατευθείαν μου ζήτησε δημοσιογραφική ταυτότητα, λες και έχουνε μόνο οι δημοσιογράφοι το δικαίωμα να τραβάνε βίντεο σε μη απαγορευμένη περιοχή (στρατόπεδο κτλ). Αμέσως του είπα «όχι, έχω την αστυνομική». Ο φιλύποπτος όμως πολισμάνος αντιλήφθηκε τη μεγάλη «συνομωσία» και έδωσε βροντερή διαταγή σε έναν άλλο ρόμποκοπ, «πάρτε και τον κύριο, εεε!».

Εγώ είχα βγάλει ήδη την ταυτότητα και την κρατούσα να τη δείξω, αλλά ο πίσω ρόμποκοπ μου έπιασε το ένα χέρι πίσω και με το άλλο μου κρατούσε τον βραχίονα στο οποίο κρατούσα την ταυτότητα. Με ακινητοποιεί και με παίρνει γρήγορα προς την κλούβα. «Μπορώ να βάλω την ταυτότητα και το πορτοφόλι στην τσέπη μου;» του λέω. «Όχι, δεν κάνεις τίποτα, περπατάς» απάντησε.

Αφού λοιπόν μας πήγανε πίσω από την κλούβα και αυτοί ήτανε γεμάτοι αυτοπεποίθηση, που τη δικαιολογεί άλλωστε η πανοπλία, μας βάλανε μέσα στο περιπολικό, εμένα και άλλους δύο… ανήλικους. «Φίλε, πού μας πάνε; σε έχουνε ξαναπάει; τι θα μας κάνουνε»; Με ρωτούσε ο ένας. «Κύριοι, σταματήστε να μιλάτε, δεν μιλάμε τώρα» διέκοψε ο οδηγός του περιπολικού.

Η αλήθεια είναι ότι είχα ξαναπάει στη ΓΑΔΑ ακριβώς πριν από έναν χρόνο για να… πάρω συνέντευξη στον Υποδιευθυντή Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, τον Μανώλη Σφακιανάκη. Ήταν μια συνέντευξη που πέραν τον σημαντικών πληροφοριών που αντλείς, παίρνεις και μια σπάνια γεύση από τη σοβαρή δουλειά που κάνει το εν λόγω τμήμα και τις σοβαρές ψυχολογικές συνέπειες στο προσωπικό καθότι η εξάρθρωση cyber-παιδεραστικών δικτύων έχει το τίμημά της.

Ιδού λοιπόν, όμως, ποιους εξάρθρωσε μαζί μου εκείνο το βράδυ ο συγκεκριμένος βραχίονας της αστυνομίας (ομάδα «ΔΕΛΤΑ»): Δυο 17άρηδες που είχανε βγει με την παρέα τους και ο ένας κόντεψε να πάθει κοκομπλόκο όταν θα μάθαινε ο πατέρας του πού είναι, δύο επίσης πιτσιρικάδες οι οποίοι πρέπει να κάνανε το εντυπωσιακότερο στήσιμο στα dates τους, αφού μας αφήσανε κατά τις 03.00, ένας 21χρονος φοιτητής του ΤΕΙ Πειραιά, και ένας Ιταλός άστεγος. Το δελτίο Τύπου της αστυνομίας λέει ότι του τελευταίου του βρήκανε κάτι ωραία πραγματάκια στο σακίδιο και τελικά τον συνέλαβαν. Μπορεί να του βρήκανε ό,τι του βρήκανε αλλά τουλάχιστον δεν έκανε τους αστυνομικούς να βαρεθούνε. Αυτός μιλούσε για λαό, συνθήκη Σένγκεν, ανατροπές, τσιγαριλίκια και τα ρέστα και αυτοί τον ρωτούσανε για τη χώρα του «Εκεί στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι πάντως ό,τι κινείται το "μαμάει" έτσι; Παραδέξου το» του λέγανε. Όλη αυτή η κωμωδία τελείωσε στις 3 περίπου το πρωί που μας άφησαν όλους αυτούς, εκτός του Ιταλού.

Εν πάση περιπτώσει το όργανο που έδωσε διαταγή «πάρτε και τον κύριο» έπρεπε να γνωρίζει ότι η επίδειξη δελτίου ταυτότητας πρέπει, κατ’ αρχήν, ν’ απαλλάσσει τον ελεγχθέντα από το ενδεχόμενο προσαγωγής για πρόσθετη εξακρίβωση στοιχείων. Η προσαγωγή πολίτη, που κατέχει αποδεικτικό στοιχείο της ταυτότητάς του, επιτρέπεται στην περίπτωση που η συμπεριφορά του (και όχι απλώς ο τόπος, ο χρόνος ή οι περιστάσεις) κινεί υπόνοιες διάπραξης εγκλήματος(Π.∆.141/1991). Μιας λοιπόν και όλο αυτό το πανηγύρι έγινε για τις μολότοφ και εφόσον είχα ταυτότητα, έπρεπε επίσης να γνωρίζει ότι η προσαγωγή, αδιακρίτως και χωρίς αιτιώδη σύνδεση προς εγκληματική ενέργεια, δεν είναι σύννοµη καθόσον αντιβαίνει το Σύνταγμα. Και μόνο που με πλησίασε για να με ρωτήσει «αν υπάρχει κάτι που τραβάτε» ήταν ατόπημα καθότι η λήψη εικόνων αστυνομικών οργάνων επί τω έργω σε δημόσιο χώρο δεν είχε καμία σχέση με τη βομβιστική επίθεση ενώ είναι δικαίωμα κάθε πολίτη -και όχι μόνο δημοσιογράφου- να ελέγχει κοινωνικά την εκτελεστική εξουσία. Άρα, γνώριζε ο πολισμάνος ότι το υλικό δεν θα μου το παίρνανε στη Γ.Α.Δ.Α όπως και τελικά δεν μου το πήρανε; Γιατί, άραγε;

Αν η νοημοσύνη του οργάνου είναι τέτοια που να δικαιολογούνταν αυτή ταλαιπωρία για μένα πάω πάσο, πρέπει και αυτοί να δουλέψουνε οι άνθρωποι, να δείξουνε ότι κάνουνε κάτι. Το προφίλ όμως των υπόλοιπων ατόμων που προσήχθησαν -εκτός του Ιταλού- επίσης δεν δικαιολογούσε τέτοια στάση από πλευράς των ΔΕΛΤΟειδών.

Τι να πω, ίσως στην ομάδα ΔΕΛΤΑ να διαβάζουνε πολύ Ιστορία και να επηρεάστηκαν από την τακτική της «πάπιας» που υιοθέτησαν οι Αμερικανοί στα 1950-60 για να εντοπίσουνε προδότες και κατάσκοπους κομμουνιστές: αν κάποιος προχωράει σαν πάπια, κολυμπάει σαν πάπια και ακούγεται σαν πάπια, είναι πάπια..

Το καλό όμως σήμερα είναι ότι ακούς και κάνα σχετικό κομμάτι του Χαρούλη να σατιρίζει πως μπορείς να μπαγλαρωθείς εκεί που πίνεις μια μπύρα, δεν κάνει την... πάπια. Βγάλτε τα μαραφέτια και κάντε λήψεις, ίσως χρειαστούνε.


Βαγγέλης Γεωργίου