Κάθε φορά που πανηγυρίζει η κυβέρνηση ο λαός πονάει ακόμα ποιο πολύ.

Η νύχτα ήταν μεγάλη και κάπου στα ξημερώματα βγήκε ο λευκός καπνός.
Τελικά όλοι μας ακούσαμε (σαν τα πρεζάκια) ότι θα πάρουμε τη δόση και θα είναι μεγάλη αλλά σε δόσεις 44,5 δις.
 Ο πρωθυπουργός έσπευσε να βγει για δηλώσεις στους... δημοσιογράφους, στις 3 τα ξημερώματα, για να μας ενημερώσει ότι «από αύριο ξεκινά μια καινούργια μέρα».

Όμως δεν είναι ακριβώς....
έτσι τα πράγματα γιατί η απόφαση μπάζει από παντού και έχει και πολλούς αστερίσκους.
Όλα τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα μπαίνουν σε ειδικό λογαριασμό, όπως και το 30% κάθε υπέρβασης του πρωτογενούς πλεονάσματος, που θα εξυπηρετεί το χρέος και μόνο.
Με λίγα λόγια ξεπουλάμε και τα λεφτά πάνε απευθείας στους δανειστές μας, όπως και οι θυσίες μας για να έχουμε πλεόνασμα και αυτές πάνε στους δανειστές. 
Στην πραγματική οικονομία δεν θα πηγαίνει σχεδόν τίποτα και έτσι πάλι μια από τα ίδια, ύφεση, ύφεση, ύφεση.
Φυσικά κάθε απόκλιση από τους στόχους θα έχει αυτόματα καινούργια μέτρα αφού έτσι ψήφισε η Ελληνική τρόικα.

Αν κάτι επισφραγίστηκε, λοιπόν, μετά το χθεσινό Eurogroup –εκτός της δόσης, προφανώς- δεν ήταν το τέλος της «ελληνικής εκκρεμότητας». Το δημόσιο χρέος, παρά τις «μαγειρεμένες» μεταξύ Λαγκάρντ και Σόιμπλε μακροοικονομικές προβολές, δεν είναι διαχειρίσιμο. Ούτε τώρα, ούτε το 2015, ούτε το 2020. Επισφραγίστηκε η εικόνα μιας κυβέρνησης που παρακολουθεί, άβουλη και άφωνη, τις εξελίξεις. Παρακολουθεί τους πιστωτές να κανονίζουν τα του οίκου της, να παίρνουν αποφάσεις γι’ αυτήν, χωρίς αυτήν.
Η εικόνα της Ελλάδας από την αρχή των διαπραγματεύσεων με την τρόικα ήταν ένας μακρόσυρτος χορός προς τον εξευτελισμό. Η κυβέρνηση δεχόταν ό,τι έλεγε η τρόικα, ο Αντώνης Σαμαράς φλέρταρε –για λίγο- με την ιδέα της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» και μετά την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα, ήρθε το δόγμα της πλήρους υποταγής. Της συμμόρφωσης «προς τας υποδείξεις».
Η ελληνική κυβέρνηση, όλο αυτόν τον καιρό, δεν τόλμησε καν να ψελλίσει τι θα ήθελε η ίδια. Αν θέλει ή δεν θέλει κούρεμα του «επίσημου τομέα». Πώς βλέπει η ίδια το χρέος να γίνεται μακροπρόθεσμα διαχειρίσιμο. Δέχθηκε τη ρήτρα «αυτόματων περικοπών» -σε μηνιαία βάση, μάλιστα-, δέχθηκε απίστευτα μέτρα που θα εξαθλιώσουν την κοινωνία, αποδέχθηκε ακόμη και ειδικό λογαριασμό στον οποίο θα κατατίθενται τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις (και ένα μεγάλο μέρος του προσδοκώμενου πρωτογενούς πλεονάσματος) για την κατά προτεραιότητα εξόφληση των δανειστών.

Κοινώς, τα δέχθηκε όλα. Και τι πήρε; Τίποτα. Μια μεσοβέζικη συμφωνία, η οποία δεν λύνει κανένα πρόβλημα και απλώς δίνει πολιτικό χρόνο. Όχι στην κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά στην κυβέρνηση Μέρκελ ως τις εκλογές του 2013.
Βεβαίως, υπάρχει πάντα και αντίλογος. Τι θα μπορούσε να κάνει η αδύναμη Ελλάδα μπροστά στην σκληροπυρηνική και άτεγκτη στάση του Βερολίνου; Δε θα ήταν λίγο επικίνδυνο να ρισκάρει ρήξη με τον ευρωπαϊκό Βορρά συντασσόμενη με τη θέση του ΔΝΤ υπέρ «κουρέματος»; Ακόμη κι αν επεδίωκε συμμαχίες με τους υπόλοιπους υπερχρεωμένους ή με το Παρίσι, μήπως τελικά στο μπρα ντε φερ με τη Γερμανία έχαναν όλοι μαζί; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Τα παραπάνω ερωτήματα προφανώς και έχουν λογική. Όμως, το τι θα συνέβαινε, δε θα το μάθουμε ποτέ. Γιατί από το μυαλό του Αντώνη Σαμαρά δεν πέρασε ποτέ η ιδέα της πραγματικής και δυναμικής διαπραγμάτευσης.