Έπαιζε θέατρο με 5 παιδικούς τάφους – Και την χειροκροτούσαν στην TV

 

🩸 Η Μουρτζούκου, το κράτος που κώφευε, και τα κανάλια που έψαχναν τηλεθέαση στο πρόσωπο μιας serial killer

Για σχεδόν δύο χρόνια, η Ειρήνη Μουρτζούκου δεν ήταν φυλακισμένη — ήταν στα παράθυρα των δελτίων. Δεν ήταν ύποπτη — ήταν καλεσμένη. Ήξερε πολύ καλά τι είχε κάνει, το κουβαλούσε μέσα της και παρ’ όλα αυτά πρωταγωνιστούσε με δάκρυα σε κάθε τηλεοπτικό πάνελ. Οι περισσότεροι πίστεψαν το παραμύθι, γιατί ήταν ωραίο: η “μάνα που θρηνεί”, η “κοπέλα που έχασε τα παιδιά της”, η “άτυχη” που έψαχνε απαντήσεις. Ώσπου βγήκε το σενάριο απ’ το παράθυρο και μπήκε η φρίκη απ’ την πόρτα.

Η Μουρτζούκου δεν είναι απλά μια παιδοκτόνος. Είναι μια κατ’ επανάληψη δράστης, με θύματα παιδιά της, παιδιά άλλων, ακόμα και την ίδια της την αδερφή. Και για όποιον σπεύσει να πει «ψυχολογικά προβλήματα», ας κοιτάξει πώς έπαιζε ρόλους επί δυο χρόνια σε ζωντανές εκπομπές, μιλώντας για τον θάνατο που η ίδια είχε προκαλέσει.

🚨 Οι ευθύνες της ΕΛ.ΑΣ.; Τεράστιες και ανομολόγητες

Πολλοί έσπευσαν να επαινέσουν το Ανθρωποκτονιών για την «ταχύτητα» της εξιχνίασης. Στην πραγματικότητα, η Αστυνομία είχε στοιχεία εδώ και καιρό. Η ίδια η Μουρτζούκου είχε δώσει αντιφατικές δηλώσεις, είχε αφήσει ενδείξεις και είχε εκτεθεί σε σειρά περιστατικών που μπορούσαν να προκαλέσουν προανάκριση. Κι όμως, την άφηναν να κυκλοφορεί ελεύθερη.

Το ερώτημα είναι απλό: Γιατί τόση καθυστέρηση; Γιατί αυτή η γυναίκα δεν ερευνήθηκε σοβαρά από την πρώτη στιγμή, όταν άρχισαν οι θάνατοι να στοιβάζονται γύρω της; Δεν μιλάμε για ένα λάθος. Μιλάμε για ολόκληρη συγκάλυψη διά της αδράνειας. Και η ευθύνη δεν είναι απλώς υπηρεσιακή — είναι ηθική και ιστορική.

📺 Τα ΜΜΕ έκαναν θέαμα έναν φόνο – ξανά και ξανά

Η περίπτωση αυτή αποκαλύπτει ένα βαθύτερο εθνικό έλλειμμα: έλλειμμα ντροπής. Ενώ η κοινωνία σόκαρε και η Αστυνομία –έστω αργά– ερεύνησε, κανένα μεγάλο κανάλι δεν απολογήθηκε για τα δεκάδες λεπτά τηλεοπτικού χρόνου που έδωσε σε μια φόνισσα, με ερωτήσεις-χάδια και υστερικά πάνελ που έκαναν λόγο για “συγκλονιστική μάνα”.

Ούτε ο Χατζηνικολάου, ούτε η Τρέμη, ούτε οι διάφοροι “ειδικοί” δεν αναρωτήθηκαν αν η συνέντευξη που έπαιζαν νομιμοποιούσε τη φρίκη ή αν άθελά τους γίνονταν μέρος μιας παρατεταμένης συγκάλυψης. Τους ένοιαζε μόνο το screenshot και το spike στα νούμερα τηλεθέασης.

⚖️ Όταν οι ιατροδικαστές γίνονται συγκάτοικοι του εγκλήματος

Όπως και στην υπόθεση Πισπιρίγκου, έτσι κι εδώ οι ιατροδικαστές της Πάτρας υπέγραψαν “φυσικά αίτια” σε θανάτους που ήταν φόνοι. Πόσες φορές μπορεί να γίνει αυτό χωρίς καμία απόδοση ευθύνης; Πόσες φορές μπορεί κάποιος να βάλει την υπογραφή του κάτω από τον θάνατο ενός παιδιού και να μην ελέγχεται καν πειθαρχικά;

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν έχει μηχανισμό προληπτικής διερεύνησης βρεφικών θανάτων. Αν η μάνα δεν “σπάσει”, το παιδί πεθαίνει «από ανακοπή». Κι αν κάποια Νικολούλη δεν πιέσει για μήνες, όλα μένουν κρυμμένα κάτω από την ιατρική σιωπή.

🧠 “Με έσπρωχναν οι δαίμονες”, είπε. Μα ποιος της άνοιγε την πόρτα;

Η ομολογία της δεν ήρθε τυχαία. Η Ασφάλεια την “ξεκλείδωσε” με ψυχολογικό χειρισμό, λέγοντάς της ότι για τον πρώτο φόνο (το 2014) έχει επέλθει παραγραφή. Η ίδια μίλησε για “δαίμονες”, για ζήλια, για οργή προς τη μάνα της. Μίλησε σαν κάποιος που κουβαλάει αρρώστια και το ξέρει. Μα τι κουβαλάει η κοινωνία που την άφησε τόσο καιρό ελεύθερη;

⛔ Το πιο ανησυχητικό; Δεν είναι η Μουρτζούκου η μόνη

Δεν είναι μόνο η Μουρτζούκου. Είναι κι άλλες. Η Πισπιρίγκου. Η σιωπή των ιατροδικαστών. Οι θεσμοί που ξέρουν αλλά δεν αγγίζουν. Τα ΜΜΕ που βαφτίζουν το τέρας “θύμα”. Και ένα κοινό που, από το πολύ reality, δεν ξέρει πια αν βλέπει εκπομπή ή δίκη.