Π. Παυλόπουλος: Το κατοχικό δάνειο είναι πλήρως αναγνωρισμένο ως και από τον ίδιο τον Χίτλερ, ο οποίος άρχισε να το αποπληρώνει μέσα στην Κατοχή

Σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Βραδυνή της Κυριακής (06/04/2014) ο Προκόπης Παυλόπουλος μιλάει για όλους και για όλα.

Μεταξύ άλλων για τον Γ. Παπανδρέου 
-Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου ν’ ασχολείται πια με τον κ. Γ. Παπανδρέου.  Είναι «άξιος» της τύχης του.

Για της εκλογές
-Η Λαϊκή Κυριαρχία και η «δίδυμη αδελφή της», η δημοκρατική αρχή, σημαίνουν ότι ο Λαός αποφασίζει μεν κατά την κρίση του.  Πλην όμως, κι αυτός, είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του

Για τις Γερμανικές αποζιμειώσεις
-Το κατοχικό δάνειο είναι πλήρως αναγνωρισμένο ως και από τον ίδιο τον Χίτλερ, ο οποίος άρχισε να το αποπληρώνει μέσα στην Κατοχή.

Για τα μνημόνια
-Χαίρομαι που είχα δίκιο, όταν έγραφα ότι από τον οικονομικό Λαβύρινθο και το νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο, που λυμαίνονται σήμερα την Ελλάδα –και όχι μόνο- ο «θεσμικός Θησέας» έχει τη δύναμη να μας λυτρώσει.

Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη

I. Κύριε Παυλόπουλε, η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου βρήκε την Κυβέρνηση μ’ έναν ακόμη Βουλευτή λιγότερο. Πιστεύετε ότι οι αντοχές της είναι τόσο ισχυρές ώστε να εξαντλήσει την τετραετία όπως λέει ο Πρωθυπουργός;

Στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα, πέρα από τον αριθμό των Βουλευτών που στηρίζουν μια Κυβέρνηση, σημασία έχει, για την μακροημέρευση της, η αποδοχή της κοινωνίας.  Άρα η Κυβέρνηση, εφόσον έχει τη λαϊκή αποδοχή -πράγμα που, ελπίζω, να φανεί στις Ευρωεκλογές- μπορεί να εξαντλήσει την τετραετία.  Τα ως τώρα αποτελέσματα της πολιτικής της –μαζί με τις τελευταίες διαπιστώσεις του Eurogroup και του Ecofin- αφήνουν αυτή την προοπτική ανοιχτή.  Άλλωστε η «πρόταση» της Αντιπολίτευσης, ιδίως δε της Αξιωματικής, δεν αφήνει περιθώρια εναλλακτικής λύσης.

II. Το φερόμενο επεισόδιο μεταξύ Βενιζέλου και Απ. Κακλαμάνη, αλλά και Βενιζέλου-Παπανδρέου, σόκαρε αρκετούς. Εσείς είστε στη Βουλή αδιαλείπτως από το 1996. Το σημερινό επίπεδο της Βουλής, πως το κρίνετε;

Πριν απ’ όλα μια γενική διαπίστωση: Ο Λαός αποφασίζει για τους εκπροσώπους του στο Κοινοβούλιο.  Εύχομαι οι επιλογές του ν’ αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων που διέρχεται η Χώρα.  Δεδομένου μάλιστα ότι η Λαϊκή Κυριαρχία και η «δίδυμη αδελφή της», η δημοκρατική αρχή, σημαίνουν ότι ο Λαός αποφασίζει μεν κατά την κρίση του.  Πλην όμως, κι αυτός, είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.  Όπως ακριβώς αποδεικνύει η επιλογή των εκλογών του 2009, όταν μεγάλο μέρος του Εκλογικού Σώματος «γοητεύθηκε» από το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Γ. Παπανδρέου -όχι όμως, δυστυχώς, από την ειλικρίνεια του κ. Κώστα Καραμανλή- με τις εντεύθεν γνωστές, κι επώδυνες εθνικώς, συνέπειες. 

III. Η πρόσφατη απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση μομφής κατά Υπουργού, ορθώς απορρίφθηκε κατά τη γνώμη σας;  

Είναι αυτονόητο ότι απορρίφθηκε ορθώς.  Τόσο το Σύνταγμα, όσο και ο Κανονισμός της Βουλής –ο οποίος, ως τυπικώς υποδεέστερος του κανόνας δικαίου, πρέπει να ερμηνεύεται σύμφωνα με το Σύνταγμα- είναι σαφείς:  Πριν την παρέλευση εξαμήνου δεν υποβάλλεται παραδεκτός νέα πρόταση δυσπιστίας, έστω και κατά μεμονωμένου Υπουργού.  Πολλώ μάλλον όταν ο Υπουργός απλώς εφαρμόζει την κυβερνητική πολιτική, και δεν δρα στο πλαίσιο ατομικών επιλογών. Υπό διαφορετική εκδοχή, η Βουλή θα μπορούσε να μετατραπεί σε όργανο που κάθε εβδομάδα ασχολείται με τόσες προτάσεις δυσπιστίας, όσες και οι Υπουργοί!  Ας μην ξεχνάμε δε και τούτο:  Το ίδιο το Σύνταγμα, κάνοντας την επιλογή της κυβερνητικής σταθερότητας, δυσχεραίνει τις προτάσεις δυσπιστίας, ενώ διευκολύνει το τεκμήριο ύπαρξης κοινοβουλευτικής εμπιστοσύνης υπέρ της Κυβέρνησης.  Απορώ δε πως συνάδελφοι στο πεδίο του Συνταγματικού Δικαίου αγνοούν αυτές τις αυτονόητες –ακόμη και για τους φοιτητές- έννοιες. 

IV. Είστε σε στενή επαφή με την κοινωνία. Τι σας λέει σήμερα ο κόσμος; Τι μηνύματα στέλνει ενόψει Ευρωεκλογών;

Επειδή μιλάμε για Ευρωεκλογές, το μήνυμα είναι, κατά κύριο λόγο,  η απογοήτευση για μιαν Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία στερείται πραγματικών ηγετών.  Και η οποία βρίσκεται πολύ μακριά από το όραμα των ιδρυτών της.  Γι’ αυτό φοβάμαι –κι αυτό δεν είναι «ευρωσκεπτικισμός», αλλά γνήσια «ευρωαγωνία»- ότι το αποτέλεσμα των προσεχών Ευρωεκλογών θα οδηγήσει σε μια σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με διευρυμένη συμμετοχή των εχθρικών φωνών έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Δυστυχώς, αυτά τα λάθη Ευρωπαίων ταγών πληρώνει σήμερα και η Ελλάδα.  Και μη νομίζετε ότι αυτό το λέω τώρα.  Ήδη από το 2011 το είχα επισημάνει, με συγκεκριμένα παραδείγματα που επαληθεύθηκαν, στο βιβλίο μου «Το λυκόφως των πολιτικών ηγεσιών». 

V. Η σταθερότητα της Κυβέρνησης εξαρτάται από την σταθερότητα του ΠΑΣΟΚ. Είσθε αισιόδοξος για την σταθερότητα της Κυβέρνησης μετά τις εκλογές, ή φοβάστε πιθανή αστάθεια;

Θέλω να πιστεύω ότι, όπως ήδη τόνισα, το Εκλογικό Σώμα θα επιλέξει, κατά τις προσεχείς Ευρωεκλογές, τη λύση εκείνη που θα ενισχύει την κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα της Χώρας, ως το τέλος της τετραετίας.  Η Κυβέρνηση, και με τις ως τώρα επιδόσεις της, πρέπει να κριθεί κατά το πέρας της συνταγματικής της θητείας.  Υπό τις σημερινές μάλιστα κρίσιμες, κοινωνικές και οικονομικές, συνθήκες, οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις δεν οδηγούν πουθενά. Ιδίως όταν δεν υπάρχει δομημένη και αξιόπιστη αντιπρόταση της Αντιπολίτευσης.  Άρα δεν μπορούμε να βρούμε λιμάνι σωτηρίας «ταξιδεύοντας με βάρκα την ελπίδα». 

VI. Σε περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ υποστεί συντριβή, τότε τι πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί στο πολιτικό τοπίο μετά τις Ευρωεκλογές;

Θεωρώ ότι ήδη σας απάντησα.  Απευθύνω μόνο μιαν έκκληση προς το ΠΑΣΟΚ: Ας αντιληφθεί, επιτέλους, ότι στηρίζει τη σημερινή Κυβέρνηση όχι γιατί αυτή ακολουθεί την πολιτική του.  Αλλά γιατί, όλως αντιθέτως, αγωνίζεται να βγάλει τη Χώρα από τον εφιάλτη των πολιτικών των Κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου.  Μ’ άλλες λέξεις αυτή η στήριξη του ΠΑΣΟΚ είναι ένα, έστω και καθυστερημένο, «mea culpa» για τα πολιτικά ολισθήματα του παρελθόντος του, απώτερου και, ιδίως, πρόσφατου. Ας μη λησμονούν στο ΠΑΣΟΚ και τούτο:  Τουλάχιστον ο ιδρυτής τους, ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε το θάρρος να μιλήσει για «mea culpa».  Και, ιστορικός, μάλλον δεν έχασε.

VII. Ποιος θα είναι ο πήχης που, κατά την άποψή σας, θα πρέπει να περάσει η ΝΔ ώστε να είναι ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα της 25ης Μαΐου, και να μην υπάρξει αφορμή για εξελίξεις αστάθειας;

Στα δημοκρατικά πολιτεύματα ο μόνος τέτοιος πήχης είναι η κοινωνική αποδοχή.  Ιδίως με τη μορφή της σύγκρισης του έργου της σημερινής Κυβέρνησης σε σχέση με το «πολιτικό νεφέλωμα» της πανσπερμίας «ιδεών» της Αντιπολίτευσης. Σας θυμίζω τη φράση που εκφράζει την πεμπτουσία της πολιτικής: «Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού».  Και το εφικτό αυτό αντιστοιχεί σ’ εκείνο που μπορείς, αποδεδειγμένα, να επιτύχεις.  Και όχι, βεβαίως, σ’ αυτό που υπόσχεσαι ανεύθυνα –πολύ δε περισσότερο με υστερόβουλες σκέψεις- ή σ’ αυτό που ελπίζεις, δίχως όμως η ελπίδα αυτή να έχει στέρεη θεμελίωση στην απάντηση την οποία δίνεις στις προκλήσεις, που οφείλεις ν’ αντιμετωπίσεις. 

VIII. Πρόσφατα ιδρύθηκε ένα Κόμμα με την επωνυμία «Ποτάμι», από έναν προβεβλημένο δημοσιογράφο. Θεωρείτε ότι αποτελεί κίνδυνο για τα υπάρχοντα Κόμματα αυτός ο σχηματισμός, ή απλώς είναι ένα σύμπτωμα του καιρού μας; 

Ο καιρός θα δείξει.  Άλλωστε η ίδια η πολιτική εμπειρία έχει τεκμηριώσει, μ’ απτά δείγματα, ότι από μόνη της η επικοινωνία δεν δημιουργεί βιώσιμους πολιτικούς οργανισμούς.  Και μην εκλάβετε, παρακαλώ, αυτή μου την απάντηση ως απαξίωση οιουδήποτε, αφού δεν έχω κανένα τέτοιο δικαίωμα.  Είναι μια απλή διαπίστωση. Μια διαπίστωση, όμως, που βρίσκει έρεισμα και στην πολύ πρόσφατη πολιτική μας εμπειρία. Θυμηθείτε πόσα πολιτικά κόμματα γεννήθηκαν, υπό ορυμαγδό επικοινωνιακής κάλυψης, με «μεγάλες προσδοκίες» και, τελικώς, κατέληξαν άδοξα. Στην πολιτική ισχύει ο εξής διαχρονικός κανόνας:  Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να δημιουργούνται όταν ανταποκρίνονται στις κοινωνικές απαιτήσεις. Αλλιώς, από «κόμματα» γίνονται «τελείες» και, σε τελική ανάλυση «ερωτηματικά». 

IX. Το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων έχει περιεχόμενο πραγματικά, ή απλώς είναι προς εσωτερική κατανάλωση; Σας το ρωτώ, επειδή οι Γερμανοί λένε ότι «έχει κλείσει το θέμα», και παραπέμπουν σε υποτιθέμενες μυστικές συμφωνίες του Κωνσταντίνου Καραμανλή την περίοδο 50-60.

Οι ελληνικές απαιτήσεις, και ως προς το κατοχικό δάνειο και ως προς τις λοιπές αποζημιώσεις της γερμανικής θηριωδίας, είναι νομικώς ενεργές.  Και μάλιστα στο ακέραιο.  Άρα η νομική τους βάση είναι ασφαλής.  Απομένει το θέμα της οικονομικής τους αποτίμησης.  Και αυτό είναι το κύριο ζήτημα που πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί μ’ αίσθημα εθνικού χρέους και πολιτικής ενότητας, και όχι με αντιπολιτευτικές «κορώνες».  Κατά τα λοιπά, αποτελεί στυγνή προσβολή στη μνήμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή οιοσδήποτε υπαινιγμός περί «μυστικών συμφωνιών».  Το αντίθετο μάλιστα.  Τόσον οι Κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή όσο και οι λοιπές Κυβερνήσεις, ουδέποτε απεμπόλησαν τα εθνικά μας δικαιώματα. Πέραν τούτου είναι γνωστή και η εθνικώς υπεύθυνη στάση του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας του κ. Κάρολου Παπούλια, ως Υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος υπερασπίσθηκε στο ακέραιο τις ως άνω εθνικές μας απαιτήσεις.  Κι ακόμη τούτο:  Το κατοχικό δάνειο είναι πλήρως αναγνωρισμένο ως και από τον ίδιο τον Χίτλερ, ο οποίος άρχισε να το αποπληρώνει μέσα στην Κατοχή. Ας μου επιτραπεί δε να επισημάνω και τα εξής, απαντώντας σε κάποιες «φωνές» στην Ελλάδα που τολμούν ν’ αμφισβητήσουν τις εθνικές μας απαιτήσεις: Ακόμη και το ίδιο το Γερμανικό Κοινοβούλιο, ακόμη και Γερμανοί συνάδελφοι στο πεδίο του δημόσιου δικαίου, μας δικαιώνουν.  Είναι δυνατό λοιπόν ν’ αφήνουμε, έστω και υπαινιγμούς, γι’ αμφισβητήσεις αυτών των εθνικών απαιτήσεων;  Ας σοβαρευθούν, επιτέλους, ορισμένοι.  

X. Είστε στενός συνεργάτης του πρώην Πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή. Η ψήφος του στη Βουλή, είναι σε αντιστοιχία με τη γνώμη του για τα όσα συμβαίνουν;

Όπως το έχει αποδείξει με την όλη πολιτική του πορεία, ο κ. Κώστας Καραμανλής αποφασίζει μόνο κατά συνείδηση. Και με μόνο γνώμονα το εθνικό συμφέρον.  Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και σήμερα. Κι αυτό δεν χρειάζεται να το ισχυρισθεί κάποιος συνεργάτης του ή φίλος του.  Είναι αυταπόδεικτο και, άρα, κοινώς γνωστό.

XI. Πως σχολιάζετε την άρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου να μην ψηφίσει το άρθρο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών;

Δίχως να το θεωρήσετε ως δείγμα αλαζονείας, απαντώ ότι δεν επιτρέπω στον εαυτό μου ν’ ασχολείται πια με τον κ. Γ. Παπανδρέου.  Είναι «άξιος» της τύχης του.  Ατυχώς, η συμπεριφορά του δεν προσβάλλει μόνο τον Τόπο, αλλά και την ίδια του την Παράταξη.  Ως το σημείο μάλιστα που ο κ. Βενιζέλος αναγκάζεται να ομιλεί περί «εκκρεμοτήτων» του κ. Γ. Παπανδρέου έναντι του ΠΑΣΟΚ.  Τι εννοεί άραγε; Εκτός τούτου ας αναλογισθεί ο κ. Γ. Παπανδρέου ποίων μεθόδων μετήλθε ως Υπουργός Εξωτερικών για να «χτίσει» την εικόνα του στο μέλλον και πως ο κ. Κ. Σημίτης του έδωσε το «δαχτυλίδι» του Αρχηγού του ΠΑΣΟΚ στην οδό Αναγνωστοπούλου.  Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή –με βάση και τις διατάξεις του άρθρου 29 του Συντάγματος- της εσωκομματικής δημοκρατίας;


XII. Πρόσφατα παρουσιάσατε το τελευταίο σας βιβλίο, το οποίο θεωρήθηκε, από τους παρουσιαστές του ως «νομική πλατφόρμα αμφισβήτησης του Μνημονίου». Πιστεύετε ότι υπάρχει αυτή η δυνατότητα πραγματικά;

Το βιβλίο μου αυτό συμπυκνώνει τις πανεπιστημιακές μου παραδόσεις, μεταξύ 2012 και 2013, στο Μεταπτυχιακό Τμήμα του Τομέα Δημόσιου Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.  Άρα, περιέχει όσα ως Καθηγητής πιστεύω σύμφωνα μ’ εκείνο που ορίζει το Σύνταγμα.  Κατά συνέπεια, δεν είμαι μόνον εγώ εκείνος που αμφισβητεί καίριες πτυχές των Μνημονίων που κληρονόμησε η σημερινή Κυβέρνηση, αλλά το ίδιο το Σύνταγμα.  Πράγμα που επιβεβαιώνει, χωρίς δυνατότητα αμφισβήτησης, η εντελώς πρόσφατη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Απλώς προσθέτω τούτο:  Χαίρομαι που είχα δίκιο, όταν έγραφα ότι από τον οικονομικό Λαβύρινθο και το νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο, που λυμαίνονται σήμερα την Ελλάδα –και όχι μόνο- ο «θεσμικός Θησέας» έχει τη δύναμη να μας λυτρώσει.  Δηλαδή η Δικαιοσύνη. Χαίρομαι δηλαδή γιατί το Συμβούλιο της Επικρατείας αίρεται στο ύψος των περιστάσεων, ακολουθώντας τα βήματα της ιστορίας του. Κι ελπίζω τα ίδια θαρραλέα βήματα ν’ ακολουθήσουν τόσο το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.  Το οφείλουν, άλλωστε, στο ευρωπαϊκό ιδεώδες, το οποίο έχει τις ρίζες του στον Ανθρωπισμό και τη Δημοκρατία.

XIII. Και μια τελευταία ερώτηση: «Υπόθεση Μπαλτάκου»; 

Δύο απλές απαντήσεις:  Πρώτον, ο Ηγέτης πρέπει να επιλέγει με ιδιαίτερη προσοχή τους συνεργάτες του.   Και, δεύτερον, θα ήταν εντελώς αυθαίρετο και άδικο ν’ αποδώσει κανείς στον Πρωθυπουργό κ. Α. Σαμαρά τις πράξεις συνεργατών του, που δεν έχουν τη συναίνεσή του.  Άλλωστε τι λέει ο ίδιος ο κ. Μπαλτάκος, εφόσον το σχετικό video είναι αληθινό;  Ότι ο Πρωθυπουργός είχε εντελώς αντίθετη άποψη σε σχέση με την εγκληματική δραστηριότητα της «Χρυσής Αυγής»  Αλλ’ ας σταματήσουμε εδώ.  Στο μέτρο των μικρών μου δυνάμεων δεν θα επιτρέψω αυτήν την, τόσο κρίσιμη, συγκυρία και καμπή της πολιτικής μας ζωής, να την καθορίζουν οι εγκληματικές μέθοδοι των υπολειμμάτων του ναζισμού.  Μ’ άλλες λέξεις όσοι «επιχαίρουν» για την «Υπόθεση Μπαλτάκου», απλώς «ρίχνουν νερό στο μύλο» της «Χρυσής Αυγής».  Κι αυτό δεν συμφέρει κανένα, αφού βλάπτει τον Τόπο. 

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια