Ο Γιάγκος Δράκος ζει!

Κάθε γενιά και τους κωδικούς της. Λες «Πέιτον Πλέις», ακροπατάς δεκαετία '70 και εγκαινιάζεις τηλεόραση, ασπρόμαυρη. Ασπρόμαυροι και οι κανόνες της κοινωνίας, με ευδιάκριτα σύνορα. Λες «Νάκη Αγάθου» και είσαι στα χρόνια της δικτατορίας. Πιάνεις καναπέ για να δεις «Άγνωστο πόλεμο». Λες «Λάμψη» και διασχίζεις το '80. Λογικά ο απέναντι θα σου περπατήσει το σύνθημα-παρασύνθημα «Σελήνη αγαπάει, Αλέξη». Και θα γελάσετε σαν παλιόφιλοι.

Δεν όφειλες να παρακολουθείς το σίριαλ «Λάμψη». Θα σε παρακολουθούσε εκείνο. Σε κάθε βήμα σου. Κάπου θα σε πετύχαινε! Έτσι συμβαίνει με τις επιτυχίες. Κάποια φράση θ΄ άκουγες και θα τη χρησιμοποιούσες και συ. Κάποιος θα σε έβαζε στο νόημα και στο κλίμα. Στη «Λάμψη» λοιπόν πρωταγωνιστούσαν τα κατορθώματα του Γιάγκου Δράκου. Ζάπλουτος. Τι ζάπλουτος! Μπι-μπι-μπίλιονερ! Με εταιρεία ονόματι Giant. Όλα τα μετάφραζε σε εκατομμύρια. Μας εξοικείωνε κατά κάποιο τρόπο αλλά εμείς, δεν πιάναμε το υπονοούμενο. Έλεγε, για παράδειγμα, η Βίρνα στον σύζυγό της Γιάγκο: «Πνίγομαι. Θα φύγω για λίγες μέρες, ν΄ ανασάνω καθαρό αέρα» - και κείνος απαντούσε «Μίλα με τον λογιστή μου και πάρε μαζί σου 28.000.000. Νομίζεις θα σου φτάσουν, Βίρνα;». Έμπαινε η γραμματέας στο γραφείο του Δράκου και ανήγγειλε «κ. Δράκο, ήρθε ένας δημοσιογράφος, ονόματι Ταπαιρνίδης και ζητάει να σας δει», «Δώσ’ του 500.000.000 και πες του να μην ξαναπατήσει το γουρούνι, στην εταιρεία μου», «Μάλιστα, κ. Δράκο». Γέλια η κοινωνία! Αναμετάδοση της ατάκας. Χα, χα,χα, χα! Δράμα ήταν, μα δεν γελάσαμε με δράμα περισσότερο. Μακάριοι οι ανυποψίαστοι!

Και πέρασαν τα χρόνια. Και πνιγήκαμε σε αλήθειες και δισεκατομμύρια. (Απορώ για όσους από μας συναλλασσόμασταν με χιλιάδες. Μα πόσο εκτός τόπου και χρόνου υπήρξαμε!)

Προχθές, μου είπε μελαγχολικά, μια σημαντική μου «Χάσαμε την αίσθηση του εκατομμυρίου, παιδί μου». Κι έπεσε παγωνιά στο τηλέφωνο. Κάθε απόγευμα που παρακολουθώ ειδήσεις ξέρω πως ναι! Ο Γιάγκος Δράκος υπήρξε. Η ιστορία του ήταν αληθινή. Ζει; Αθάνατο, το κάθαρμα.

Καημένη, πατρίδα! Σε ξέσκισαν δράκοι. Μα, πόσοι Δράκοι; Ξινά βγήκαν τα γέλια μας. Λες τελικά ο Φώσκολος να ήταν πολλά χρόνια μπροστά; Σας βλέπω και πάλι να γελάτε.




Ρέα Βιτάλη