H ελπίδα πεθαίνει τελευταία ;

Μετά τις εκλογές του 2012 κανείς δεν περίμενε ότι ένα χρόνο αργότερα η ελληνική κοινωνία θα βούλιαζε στο τέλμα της απογοήτευσης και της κατάθλιψης.
 Κανείς δεν φανταζόταν ότι το άγχος , η αγωνία και ο φόβος θα κατέκλυζαν την ψυχή και το μυαλό μας...

και θα εξαφάνιζαν κάθε σπίθα αισιοδοξίας για το εγγύς και απώτερο μέλλον. Ούτε μπορούσε κανείς να διανοηθεί ότι οι εκ φύσεως μαχητικοί και δαιμόνιοι Έλληνες θα μετατρέπονταν σταδιακά σε sui generis σαλιγκάρια που παθητικά περιμένουν το χέρι που θα τα μαζέψει για να τα μαγειρέψει ποικιλοτρόπως.

Η ψυχολογία μας είναι πολύ χειρότερη από την οικονομική μας κατάσταση και αυτό μας καθιστά την ευκολότερη λεία για τους
"λίγους'' επιτήδειους αδελφοκτόνους.

 Η ιστορία μας καταμαρτυρεί ότι υποφέραμε πολλά δεινά τους τελευταίους αιώνες κι' όμως αντέξαμε, αντισταθήκαμε, πολεμήσαμε και επιβιώσαμε. Τώρα όμως είναι διαφορετικά. Ίσως , μάλιστα ,να είναι η πρώτη φορά που η οργή μας δεν προλαβαίνει να εκδηλωθεί γιατί μεταλλάσσεται σε έναν ανθρωποφάγο πεσιμισμό. Έχουμε μετατραπεί σε ένα παθητικό κοινωνικό σύνολο που δεν φαίνεται να μπορεί να αντλήσει δύναμη ούτε από το Θεό !

Πρέπει κάτι να κάνουμε, κάπως να αντιδράσουμε ,να απεγκλωβιστούμε και να αποδράσουμε απ' αυτό το ψυχοφθόρο νεφέλωμα που μας καταδικάζει στον αφανισμό.

Κι' αν η ελπίδα πέθανε , εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να υπάρχουμε με ή χωρίς αυτήν. Αυτό είναι δύσκολο βέβαια , αλλά ενεργοποιεί ένα σωτήριο αυτοαμυντικό μηχανισμό που θα μας απελευθερώσει από τα δεσμά στα οποία κάποιοι "γνωστοί και μη εξαιρετέοι" μας καταδίκασαν.

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι εκάστοτε δήμιοι των λαών αδυνατούν να αντιμετωπίσουν και να χαλιναγωγήσουν ότι δεν γνωρίζουν. Και είναι βέβαιο ότι δεν γνωρίζουν "τον ξεσηκωμό των απελπισμένων" !!!  

          "η γάτα"