Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΣΙΜΟΥ ΚΑΙ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΣ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Σίμος Νικόλαος

H πρόσφατη δημόσια δήλωση του «δεξιού» διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ συν. Νίκου Σίμου, με την οποία ήλθε να ελέγξει ουσιαστικώς και να βάλει εις τη θέση του τον «αριστερό» γενικό διευθυντή τηλεόρασης συν. Κώστα Σπυρόπουλο, γιά το ερωτικό φιλί μεταξύ ανδρών που ο τελευταίος «έκοψε» από την προβολή επεισοδίου σειράς του ΒΒC, συνιστά πολλαπλό μήνυμα.

Κώστας Σπυρόπουλος

Προσωπικώς έχω γράψει ήδη, ότι το θέμα, αυτό καθ’ εαυτό, δεν έχει και τόση σημασία, υπό τις σημερινές άγριες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, αλλά και οποτεδήποτε άλλοτε ίσως. Είμαι βέβαιος, ότι οι αιτιάσεις του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ότι αυτή η επιλογή εσήμαινε έξαρση του...ομοφοβικού κινδύνου ουδένα συνεκίνησαν, γιά τον απλό λόγο ότι άλλο πράγμα είναι η κατανόηση της ομοφυλοφιλίας ως φαινομένου, χωρίς επ’ ουδενί να δαιμονοποιείται,  και άλλο η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας ως προτύπου, περίπου, σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων.

Αυτό που ήλθε να δείξει η στάση του «δεξιού» διευθύνοντος  συμβούλου της ΕΡΤ είναι ότι, εις το πλαίσιο της αέναης κινήσεως  του εκκρεμούς προς αναζήτηση ισορροπιών μεταξύ των δύο άκρων του, «δεξιού» και «αριστερού», βεβαίως και αντιστρόφως, το τελικό πολιτικό πρόσημο («αριστερός» δημοσιογραφικός λόγος ή «αριστερές» εκπομπές κ.ο.κ.) δεν είναι διόλου το προέχον.

Ζητούμενο θα παραμένει πάντοτε η ουσία, δηλαδή η σταθεροποίηση του εκκρεμούς, πολλώ δε μάλλον η ουσία, η οποία κάθε φορά υπηρετείται και αναδεικνύεται. Και από την  άποψη αυτή, η δημοσιογραφία και η πολιτική να συμπλέουν ως προς την απαίτηση ερμηνείας των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, αλλά μέχρις εκεί και με σαφώς διακριτούς ρόλους και πορείες. Να μην ταυτίζονται όμως ποτέ, ώστε η είδηση να μην παραδίδεται βορά εις  το εξωδημοσιογραφικό σχόλιο, απορροφώμενη ή και εξαφανιζόμενη από αυτό, όποιο κομματικό συμφέρον και αν υπηρετείται με αυτό. Το τελευταίο δεν είναι υπόθεση του δημοσιογράφου.

Εν πάση περιπτώσει, από  άποψη ειλικρίνειας λόγου και ανάγκης σαφών έργων, είναι σαφώς προτιμότερος ένας «δεξιός» Σίμος, από έναν «αριστερό καριερίστα» Σπυρόπουλο. Η περίπτωσή του ανήκει εις τη χωρεία των συναδέλφων, οι οποίοι, ελέω της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΣΥΝ το «βρώμικο καλοκαίρι» του 1989, ανεδείχθησαν έκτοτε εις το δημοσιογραφικό στερέωμα και είχαν μία ανεμπόδιστη επαγγελματική καριέρα  εις τα ΜΜΕ, παρά τις εναλλαγές των κυβερνήσεων, από τις οποίες ουδέποτε επηρεάσθησαν αρνητικώς.

Εκείνο το καλοκαίρι του 1989, ήσαν εξόχως οξείες οι θέσεις του Σπυρόπουλου κατά του ΠΑΣΟΚ από την «ΑΥΓΗ», όπου βρεθήκαμε εργαζόμενοι εκείνος και εγώ. Ήσαν δεδομένες οι συμπλεύσεις του με αριστεροδεξιούς του ΣΥΝ της εποχής εκείνης της εποχής γιά την παραπομπή του π. Πρωθυπουργού-τότε- Ανδρέα Παπανδρέου και την πολιτική του εξόντωση, με το διευθυντή της «ΑΥΓΗΣ» αείμνηστο Γρηγόρη Γιάνναρο να προσπαθεί να εξισορροπήσει κάπως τα πράγματα.

Διερωτώμαι, συνεπώς, κατά πόσον η σημερινή του θέση εις την ιεραρχία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης συνιστά το καλύτερο μήνυμα, λαμβάνοντας υπ’ όψη τον τριμερή χαρακτήρα της κυβέρνησης Σαμαρά. Άρα και της ανάγκης αυτή η πολυμερής πολιτική όσμωση να δώσει εις τη δημόσια ραδιοτηλεόραση ένα πρότυπο δημοσιογραφικής γραφής,  πιό δημιουργικού και  χειραφετημένου, ώστε η ΕΡΤ να κερδίζει τις συγκρίσεις με τα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα.

Αυτή η ανάγκη είναι επιτακτική και γιά το λόγο ότι η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν αναζητεί παρά μόνον τις στιγμές-ευκαιρίες προκειμένου να εκτοξεύσει τα βέλη της, ως προς την ποιότητα του δημοσιογραφικού προϊόντος της ΕΡΤ, δίχως να βρίσκει ένα θετικό λόγο να αρθρώσει, αν και υπάρχουν τέτοια δείγματα γραφής. Αντιθέτως  ταυτίζουν περίπου την ΕΡΤ με την πάλαι ποτέ ΥΕΝΕΔ. Και αυτό όχι επειδή κόπτονται σχετικώς, αλλά επειδή επιδιώκουν να  προωθήσουν μία διατεταγμένη και κομματικώς χρωματισμένη δημοσιογραφία, τελικώς ένα προπαγανδιστικό μηχανισμό, με πρότυπα, όπως η «ΑΥΓΗ». Και εις το πλαίσιο αυτό, σε ρόλο πολιορκητικού κριού, τις ελεγχόμενες από το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ, βεβαίως δε και την πανίσχυρη ΠΟΣΠΕΡΤ, γέννημα-θρέμμα του συνδικαλισμού-προστάτη (το δεύτερο συνθετικό επιλογή αυτολογοκρισίας), ο οποίος διαμορφώθηκε από το 1981 και εντεύθεν, κακώς-κάκιστα βεβαίως.

Μία από τις αφορμές γιά την σύνταξη αυτού του κειμένου, απετέλεσε και σχετικό σημείωμα της συν. Αγγέλας Νταρζάνου από το κομματικό δελτίο της «ΑΥΓΗΣ» εις το χθεσινό φύλλο (19/10/12), το οποίο, όλως εντέχνως, επιχειρεί να μεταφέρει τον πόλεμο που υποβόσκει από το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατά της ΔΗΜ.ΑΡ. και εις τα εσωτερικά της ΕΡΤ, μέσω επιλεκτικών στοχοποιήσεων, πράγμα ομοίως ανεπίτρεπτο και αντισυναδελφικό.

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης