Τρεις ελπίδες και τρεις φόβοι του ΣΥΡΙΖΑ, εν όψει νέων εκλογών

Από το βράδυ της 6ης Μαϊου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τεθεί στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής. Πού «ποντάρει», τώρα; Ποια είναι η στρατηγική του και ποιες οι ανησυχίες του;


Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει νέες εκλογές, «επενδύοντας» στα δεδομένα που διαμορφώνει το αποτέλεσμα της 6ης Μαϊου. Επ' αυτού, τρία στοιχεία συγκλίνουν....
σε διαπιστώσεις ευνοϊκές για την παράταξη του Αλέξη Τσίπρα.


Το πρώτο: Η εντυπωσιακή εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ καθιστά εντονότερη τη δυναμική της ανόδου του. Η προοπτική της ανάδειξής του σε πρώτο κόμμα του δίνει ... μεγαλύτερη «φόρα», όπως φαίνεται και στις μετεκλογικές δημοσκοπήσεις. Το ευρύ- πλέον- κοινωνικό φάσμα, το οποίο εναποθέτει – περισσότερες ή λιγότερες - ελπίδες στο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ πιθανό να δει τη νέα προσφυγή στις κάλπες ως ευκαιρία ολοκλήρωσης μιας «δουλειάς» που ήδη άρχισε.


Το δεύτερο: οι εξελίξεις εντός κι εκτός συνόρων ενισχύουν την εντύπωση ότι η – διαφαινόμενη αρχικά, βεβαιωμένη στη συνέχεια- άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ επηρεάζει σε ένα βαθμό τα πράγματα. Στο «παρά τρία» των εκλογών το ΠΑΣΟΚ υιοθέτησε τη θέση για απεμπλοκή από το Μνημόνιο σε τρία χρόνια. Πέντε ημέρες έπειτα από τις εκλογές η Κομισιόν διεμήνυσε την προθυμία της να συζητήσει αλλαγές και νέα χρονοδιαγράμματα στους όρους της δανειακής σύμβασης. Όλα αυτά ασφαλώς «δίνου πόντους» στη Κουμουνδούρου.


Δυνατότητες στενότερης «πολιορκίας» του ΚΚΕ


Το τρίτο: Το μετεκλογικό σκηνικό βοηθά το ΣΥΡΙΖΑ να «πολιορκήσει» στενότερα την εκλογική βάση του ΚΚΕ. Το δίπολο «θέλουμε συνεργασία και κυβέρνηση Αριστεράς» και «αρνούμαστε να δώσουμε άλλοθι σε μια μνημονιακή κυβέρνηση» πληροί της προϋποθέσεις να ελκύσει ψηφοφόρους του ΚΚΕ. Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτοί βλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ – κι όχι το ΚΚΕ- να γίνεται αυτήν την περίοδο στόχος επιθέσεων των «καθεστωτικών δυνάμεων».


Όλα ρόδινα, λοιπόν, για τον κ. Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ; Όχι ασφαλώς. Στα τρία βάσιμα ατού, αντιστοιχούν ισάριθμοι λόγοι ανησυχίας.


Ο πρώτος: Ασφαλώς θα αφήσουν «αποτυπώματα» στη νέα προεκλογική περίοδο οι συνεχείς αιτιάσεις των υπόλοιπων κομμάτων, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμούσε να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, καθώς και ότι τροποποιεί με ευκολία της θέσεις του – πχ από την καταγγελία της δανειακής σύμβασης «μετακινήθηκε» στην επαναδιαπραγμάτευση των όρων.


Αυτά τα «αποτυπώματα» μπορεί μεν να αποδειχθούν λεπτομέρειες στην «ατζέντα» του νέου προεκλογικού σκηνικού, όχι όμως εάν συνενωθούν με οικονομικές εμπλοκές. Σε αυτήν την περίπτωση, θα αναζωπυρωθεί η κατηγορία πως «ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε ανευθυνότητα οδηγώντας τη χώρα πάλι στις κάλπες».


Προφανώς στην Κουμουνδούρου υπολογίζουν σοβαρά αυτήν την παράμετρο, όπως δείχνουν και οι δηλώσεις του εκπροσώπου Τύπου Πάνου Σκουρλέτη, ο οποίος κατήγγειλε ότι οι μεθοδεύεται από ΜΜΕ και τραπεζίτες ένα «παιχνίδι» εκφοβισμού του κόσμου, μέσω κινδυνολογίας ή και πρόκλησης «τεχνητών προβλημάτων».


Ο δεύτερος: Ταχύτερα ίσως από όσο υπολόγιζε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να αποφανθεί τι θέλει να συμβεί, σε περίπτωση κατά την οποία τεθεί το δίλημμα «αναχαίτιση του Μνημονίου ή παραμονή στην Ευρωζώνη».


Το ζήτημα μπορεί να μην τεθεί άμεσα από τους εταίρους, καθώς όλα δείχνουν πως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις στο ίδιο το Βερολόγο για το τι «δέον γενέσθαι». Τίθεται όμως ήδη στις συζητήσεις που διεξάγονται στον κόσμο της Αριστεράς. Το θέτουν και προσωπικότητες της Αριστεράς, όπως ο Αλέκος Αλαβάνος.


Το διπλό «στρίμωγμα» που προκαλεί η παρέμβαση Αλαβάνου


Ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και εμπνευστής του σχήματος αυτού, Αλέκος Αλαβάνος, κάλεσε την Κουμουνδούρου να πει καθαρά κάτι: Πως η απεμπλοκή της χώρας από το Μνημόνιο θα σημάνει και έξοδο από την Ευρωζώνη. Σενάριο το οποίο, κατά τον κ. Αλαβάνο, θα δώσει προοπτική εξόδου από την κρίση, αλλά μόνο έπειτα από την παρέλευση μιας επώδυνης, δύσκολης περιόδου. Ανάλογη άποψη εξέφρασε και ο γνωστός μουσικός Διονύσης Τσακνής, που έχει κύρος στον κόσμο της Αριστεράς.


Η παρέμβαση του κ. Αλαβάνου «στριμώχνει» το ΣΥΡΙΖΑ, προκαλώντας μια διπλή ...«μετενέργεια»: Αφενός καλεί – επί της ουσίας- τον κ. Τσίπρα να υιοθετήσει μια θέση, την οποία πρεσβεύει η αριστερή πτέρυγα του Συνασπισμού (όπως πχ ο Παναγιώτης Λαφαζάνης). Αφετέρου εκθέτει την Κουμουνδούρου στην «εκ δεξιών» ασκούμενη κριτική, πως «δεν λέει την αλήθεια στο λαό» κι ότι «τα βλέπει όλα εύκολα».


Σημειώνεται ότι ο κ. Αλαβάνος, ναι μεν έχει αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο λόγος του διατηρεί διεισδυτικότητα στην κοινωνική βάση της παράταξης. Είναι άλλωστε γνωστό ότι αρκετές από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν καλές σχέσεις και ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, το οποίο έχει συγκροτήσει ο κ. Αλαβάνος.


Ο τρίτος: Εν αντιθέσει προς την προηγούμενη προεκλογική περίοδο, κατά την οποία ουδείς ανέμενε τόσο μεγάλη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, στην επικείμενη η παράταξη του κ. Τσίπρα θα πιεστεί να αποσαφηνίσει τις θέσεις της εφ' όλης της ... κυβερνητικής ύλης: Από την ΑΟΖ και το ζήτημα της ΠΓΔΜ μέχρι το Δημόσιο, όλοι θα ... ανακρίνουν το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα πρέπει να συγκεράσει τις διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις που «συστεγάζονται» στις τάξεις του.


Είθισται, βεβαίως, τα μεγάλα κόμματα να έχουν διαφορετικές τάσεις – το ίδιο συνέβαινε τόσο με τη Νέα Δημοκρατία, όσο και με το ΠΑΣΟΚ. Το θέμα όμως είναι ότι κάποιο πολιτικό «στίγμα», κάποια στιγμή πρέπει να γίνεται αποδεκτό ως πολιτική του κόμματος ή του σχήματος. Στο ΣΥΡΙΖΑ για όλα αυτά πιθανότατα θα χρειαστεί να ετοιμαστούν ταχύτερα από όσο υπολόγιζαν. Είναι κι αυτό ένα αντίτιμο της μεγάλης εκλογικής ενδυνάμωσης.
 iefimerida.gr