Στο εξής οι Τραπεζίτες θα κυβερνούν απευθείας χωρίς ενδιάμεσους πολιτικούς....

Ετσι απλά, ήσυχα, και προ πάντων δημοκρατικά, στο εξής θα κυβερνούν απευθείας οι Τραπεζίτες χωρίς ενδιάμεσους πολιτικούς, μέντιουμ και ιεροφάντες. Ενα προτεκτοράτο λοιπόν. Με πρωθυπουργό έναν δοτό Τραπεζίτη. Οντινα ουδείς εξέλεξε και εις ουδένα θα λογοδοτήσει. Ο δικομματισμός σε όλο του το «μεγαλείο», τώρα στα πατερημά του, με το συνολικό του ποσοστό μικρότερο παρά ποτέ, προσφέρει τη χώρα βορά στους λύκους με την ελπίδα να σώσει ο ίδιος το τομάρι του, να ανακάμψει....
και να επανέλθει διαχειριστής των ερειπίων... Ετσι, χωρίς λαϊκή εντολή, χωρίς εκλογές με τον τσαμπουκά του εκβιασμού και τον εκφοβισμό του βιασμού, σπιτώνουν την Ελλάδα στων Τραπεζιτών τα (Κατ)εργα. Πανηγυρίζουν μιντιάρχες, «νταβατζήδες» και διαπλεκόμενοι - φόρεσε ο κ. Σαμαράς τη μάσκα του Παπανδρέου κι ο Παπανδρέου τη μάσκα του κ. Σαμαρά, για να αρχίσει ξανά το έργο απ' την αρχή, τριάντα χρόνια η ίδια παράσταση στην ίδια σκηνή - μας βαρέθηκε κι ο Θεός...

Μιλούν για ελεύθερη οικονομία της αγοράς! Ανοησίες! Σχεδιασμένη είναι η οικονομία, και τη σχεδιάζουν οι Τράπεζες.


Κι ακριβώς αυτόν τον σχεδιασμό των Τραπεζών υπηρετεί και διεκπεραιώνει η (σχεδόν σοβιετικού τύπου) γραφειοκρατία των Βρυξελλών.


Με την κρίση στέγης στις ΗΠΑ ο προσπορισμός πλούτου μέσω της (υπερ)χρέωσης των νοικοκυριών έφθασε στο όριό του. Το καταναλωτικό μοντέλο «χρεώνομαι-καταναλώνω-χρωστάω» εξέπνευσε.


Ο νέος σχεδιασμός λοιπόν για την οικειοποίηση του πλούτου επιστρέφει εκεί που αυτός παράγεται - στις πηγές του. Οι πρώην καταναλωτές το νυν πάλι προλετάριοι πρέπει να ληστεύονται πριν να πάνε τα λεφτά στο σπίτι. Πώς; με μικρότερα μεροκάματα που αφήνουν περιθώριο στα αφεντικά να νέμονται μεγαλύτερες υπεραξίες.


Ετσι, ενώ οι εργαζόμενοι της Ευρώπης θα επιστρέφουν στην εποχή του Ντίκενς, τα προϊόντα θα αναζητούν την κατανάλωσή τους όχι απ' τους ίδιους (πέραν των στοιχειωδών) αλλά στις απέραντες αγορές του αναδυόμενου (πρώην δεύτερου και τρίτου) κόσμου. Ωσπου το μοντέλο «χρεώνομαι-καταναλώνω-χρωστάω» να κορεσθεί κι εκεί, έχει ο θεός, μακροπρόθεσμα ποιος ζει, ποιος πεθαίνει...


*****


Οτι η ελεύθερη οικονομία είναι σχεδιασμένη φαίνεται και από την (σχεδιασμένη) πορεία της μεσαίας τάξης πρώτα προς τον μικρομεσαίο πλουτισμό (και ταυτοχρόνως τον πολιτικό της αφοπλισμό) διά του λαϊκού καπιταλισμού κι ύστερα προς τη λεηλασία της διά της πίστωσης και συνακολούθως της υπερχρέωσης.


Αίφνης το «ιερό πρόσωπο» του Θατσερισμού, ο (μικρο)μέτοχος, ξανάγινε του κλώτσου και του μπάτσου, ενώ οι νεοφιλελεύθεροι (εχθροί του κράτους) έχουν εξελιχθεί στους μεγαλύτερους


φορομπήχτες όλων των εποχών (υπέρ των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, τραπεζιτών και λαμόγιων).


Οι εργαζόμενοι σήμερα αρμέγονται εις τριπλούν: α) βγάζοντας τόσο μεγαλύτερες υπεραξίες, όσο μικρότεροι γίνονται οι μισθοί τους. β) Με την (υπερ)φορολόγηση που (μάλιστα) δεν επιφέρει κοινωνικά αντίδωρα για τους ίδιους και γ) με τα αιώνια, διά βίου χρέη...



Τουλάχιστον η σχεδιασμένη οικονομία στις σοσιαλιστικές χώρες χαρασσόταν με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, ώσπου να εκφυλιστεί ο σχεδιασμός της από ένα κόμμα που δεν αντιμετώπιζε κανενός είδους αντιπολίτευση σε μια αντιπαραγωγική (αυτ)απάτη.


Οπως έγραψε προσφάτως με αφορμή το ελληνικό ζήτημα ο Κρούγκμαν, «στην οικονομία έννοιες όπως η "τεμπελιά" είναι για τους ηλίθιους», έτσι και έννοιες όπως η «ελεύθερη οικονομία» κι ο «ανταγωνισμός», τριακόσια χρόνια μετά τον Ανταμ Σμιθ είναι για τα κορόιδα.


Η «ελεύθερη οικονομία» είναι ο ευφημισμός της διεθνούς οικονομικής χούντας των Τραπεζών, ενώ ο «ανταγωνισμός» δεν είναι παρά ο (μονο)δρομος προς τη μονοπώληση.


Τώρα μας λέει ο κυρ Ολυ Ρεν, τον παχυλό μισθό του οποίου εμείς πληρώνουμε, ό,τι θα μας έλεγε ένας Ανθύπατος (εκ φεδεράτων, της εποχής του Αλάριχου, άξεστος), αν του πηγαίναμε λειψή τη δεκάτη: φέρτε μου, ρε, τις κόρες σας να τις μάθω σταυροβελονιά..!


Σοκαριστικό ε; Γιατί; Οταν χρεωκοπούμε εμείς λόγω ελλειμμάτων, ενώ πάνε σε χρεωκοπία την Ιταλία λόγω... πρωτογενών πλεονασμάτων, το σοκ πρέπει νά 'ναι μικρότερο;


Οι μπαρούφες της ρητορικής περί την οικονομική κρίση στην Ενωση και τον κόσμο, είναι τόσο γιγάντιες όσον οι φούσκες που την ταλανίζουν...


Κι ακόμα πιο γιγάντιο είναι το κόλπο της κρίσης ως εργαλείο ή μάλλον ως όπλο για την καταστροφή λαϊκών κατακτήσεων γενιών και γενιών. Ανθρώπων και ανθρώπων...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.ΧΙ.2011 stathis@enet.gr