Η όπερα του Παπαδήμου

Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος και όσοι έως τώρα ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, επικαλούμενοι την άθλια κατάσταση της χώρας, αναζητούν οικονομική στήριξη, μας θυμίζουν ένα είδος συνανθρώπου μας ο οποίος, για να αποδείξει την επιτακτική του ανάγκη για βοήθεια, επιδεικνύει στο κοινό ένα ή περισσότερα πιστοποιητικά νοσοκομείου, εξετάσεις εργαστηρίων και ιατρικές διαγνώσεις.

 Οι ελπίδες του προαναφερόμενου είδους βασίζονται....

ελάχιστα στην καλοσύνη, τη φιλανθρωπία, την αλληλεγγύη της κοινωνίας και περισσότερο στους τεχνοκράτες των καρδιογραφημάτων και της αναλύσεως ούρων.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗΑυτή η μέθοδος επαιτείας συναντάται κυρίως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ούτως ώστε οι καθηλωμένοι φιλάνθρωποι να ελέγξουν, εφόσον το επιθυμούν, τη γνησιότητα των ντοκουμέντων. Οι έγγραφες βεβαιώσεις αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν ό,τι αμφισβητεί η δυσπιστία των καχύποπτων, κάθε τι που αδυνατεί να εγγυηθεί η πειθώ του αναξιοπαθούντος, και συγχρόνως επουλώνει τα τραύματα μιας ημιθανούς αξιοπρέπειας. 

Εκτός από τις γραπτές αποδείξεις, ο επαίτης ορισμένες φορές επικαλείται και τη μνήμη του κοινού, λέγοντας: «Είμαι αυτός που έχει δείξει η τηλεόραση», βέβαιος ότι, αναφερόμενος σε έναν αδιάψευστο μάρτυρα εθνικής εμβέλειας, θα διαλύσει και τα τελευταία ίχνη αναξιοπιστίας.

Και αφού τα βάσανα, τα νοσήματα, την ανέχεια του ζητιάνου διεκτραγωδούν με αδιάσειστα στοιχεία (σφραγίδες και υπογραφές) πηγές αναμφισβήτητου κύρους, αυτός ο ίδιος απαλλάσσεται από την υποχρέωση να κυκλοφορεί ρακένδυτος, ρυπαρός, καχεκτικός. Οι ασθένειες από τις οποίες πάσχει ο αιτών τη συμπαράστασή μας μετατίθενται στον αόρατο νευρικό ή ψυχικό κόσμο του επαίτη, που χρειάζεται μια άκρως εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα, πανάκριβη και αλλοδαπή.

Η μεταφορά μηνυμάτων, εξάλλου, στην οποία επιδίδεται ο κ. Παπαδήμος (οι Ελληνες θα πράξουν το καθήκον τους, οι αρχηγοί να βάλουν την υπογραφή τους) φέρνει στον νου εκείνον τον Ιρο, καρικατούρα της Ιριδας από το σ' της Οδύσσειας, που «πήγαινε το γράμμα» από τους μεγάλους στους ανίσχυρους και ταυτόχρονα ζητιάνευε στο παλάτι της Ιθάκης. Αυτόν τον Ιρο, καλοταϊσμένο, εύρωστο, ανταγωνιστικό και «θέλοντα Κροίσον φαίνεσθαι», θα εξουδετερώσει πρώτον ο Οδυσσέας και κατόπιν θα επιτεθεί στους μνηστήρες. Αν και οι σφυγμομετρήσεις της Πηνελόπης τους έδιναν ασήμαντα ποσοστά, διεκδικούσαν την κληρονομιά του Τηλέμαχου με το επιχείρημα «μαζί τα φάγαμε», δηλαδή μαζί με τον Ιρο.

Εκτός από τον Ιρο, όμως, η παρούσα κυβέρνηση ανακαλεί στη μνήμη μας και τον κοντοχωριανό του κ. Παπαδήμου, τον Τζιριτόκωστα, τον τεχνοκράτη «Ζητιάνο» του Καρκαβίτσα. Σύμφωνα με το αφήγημα, ο ζητιάνος αυτός κατάγεται από τα Κράκουρα (δεν σημειώνεται στον χάρτη) όπου, παιδί ακόμα, διδάχθηκε όπως όλοι να παριστάνει τον ανάπηρο και να ασκεί την επαιτεία κατ' επάγγελμα. Αργότερα, μάστορας πια στα βήματα του μυστικού χορού της συντεχνίας, ζητιανεύει στα Βαλκάνια, επικεφαλής της δικής του σχολής διακονιαρέων. Πουλώντας αγαπόχορτο και σερνικοβότανα (της 6ης δόσης), εισβάλλει στο Νυχτερέμι, εξαθλιωμένο χωριό Καραγκούνηδων της Θεσσαλίας, και το διαλύει. Οι άγρυπνες αρχές για την αποκατάσταση της τάξης συνεργάζονται με τον Τζιριτόκωστα, τον τοποθετούν δηλαδή πρόεδρο μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας και, πιστεύοντας πως οι Καραγκούνηδες επαναστάτησαν (δεν πλήρωναν τα διόδια, την έκτακτη εισφορά και το χαράτσι), τους οδηγούν σιδηροδέσμιους στη Δικαιοσύνη.

Με τη μέθοδο του Τζιριτόκωστα και με μπουζουριέρα (μόστρα, βιτρίνα) ένα παλαιοπωλείο, ο κ. Τζόναθαν Τζερεμάια Πίτσαμ μετασκευάζει σε αξιολύπητους ζητιάνους τους αρτιμελείς και πρόθυμους συνεργάτες του, στο Λονδίνο του '28. Ο κ. Πίτσαμ (τ' όνομά του σημαίνει καρφί, καταδότης) έχει στήσει μια λαμπρή επιχείρηση και ο Μπέρτολντ Μπρεχτ την «Οπερα της Πεντάρας» (βασίζεται στην «Οπερα του ζητιάνου» του Τζον Γκέι), ένα θέαμα με μαχαιροβγάλτες, νταβατζήδες, χαφιέδες, πόρνες, μπάτσους, στους ρυθμούς της αξέχαστης μουσικής του Κουρτ Βάιλ. Ο καθένας μπορεί να μουρμουρίζει το μοτίβο «Τζακ δε νάιφ» ή να επαναλαμβάνει τη φράση: «Η κλοπή μιας τράπεζας είναι αθώα μπροστά στην ίδρυση της Λέμαν Μπράδερς, της Ενρον ή της Γκόλντμαν Ζακς».

Αγαπητοί αναγνώστες, ο συντάκτης των Λοιμωδών σκόπευε να κλείσει το παρόν σημείωμα αναφερόμενος και στη διακονία της εκκλησίας, αλλά κατατρομοκρατήθηκε από τις απειλές καλοκάγαθων χριστιανών και δεν θα κάνει λόγο για τη ζητιανιά συναίνεσης υπέρ των κυβερνώντων τραπεζιτών και χουνταίων, στην οποία επιδίδεται τελευταία ο της ευγλωττίας κρατήρ κ. Ανθιμος Γουλιμής. Χαιρετώ.

enet.gr