Πολιτικά νήπια στην εξουσία

Από το ξεκίνημα της διαχείρισης του «Μνημονίου», άνοιξη 2010, της τήρησης δηλαδή των βαρύτατων υποχρεώσεων που ανέλαβε έναντι των απαιτητικών δανειστών της Ελλάδας η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, η υπόθεση οδηγούσε ουκ ολίγους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες στην εκτίμηση πως το εγχείρημα θα προσέκρουε σε αδιέξοδα.
Σ' ένα πρώτο στάδιο, το βάρος των σχετικών προβλέψεων έπεφτε κυρίως στην τεχνική ανάλυση των δεδομένων της κρίσης σε σχέση με τις σκληρές απαιτήσεις της τρόικας. Και τα συμπεράσματα των αναλύσεων οδηγούσαν στην εκτίμηση «δεν βγαίνουν τα νούμερα» και «σωτηρία» δεν επέρχεται. Η κυβέρνηση....
του κ. Παπανδρέου αμφισβήτησε ζωηρά την κριτική των «αντι-μνημονιακών» κύκλων, συνέχισε τη δική της προσπάθεια για τη «σωτηρία» της χώρας, με αποτροπή της «χρεοκοπίας» μέσω της οικονομικής φόρμουλας που αποδέχθηκε.
Με το πέρασμα των μηνών, τα πράγματα χειροτέρεψαν για την οικονομία και την κοινωνία της Ελλάδας, η κυβέρνηση «έχασε τον μπούσουλα» και το 2011 τονίστηκε και πάλι με έμφαση από την κυβέρνηση και από διεθνείς οικονομικούς παράγοντες το ενδεχόμενο της εθνικής «χρεοκοπίας», παρά τις «άγριες» περικοπές στα εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων. Επιπλέον, η περιβόητη τρόικα εμφανίστηκε θυμωμένη εξαιτίας της «αδράνειας» των Ελλήνων κυβερνώντων, που πορεύονταν ζαλισμένοι και μπερδεμένοι στις γραμμές του «Μνημονίου» με ταχύτητες χελώνας. Είχε υποτιμηθεί, αν όχι και αγνοηθεί, εντός και εκτός Ελλάδας, ένα βασικό δεδομένο αυτής της υπόθεσης: η αξιοθρήνητη ποιότητα του πολιτικού προσωπικού και της διοικητικής μηχανής που το ίδιο κατασκεύασε.
Πέρα, λοιπόν, από το ότι έτσι κι αλλιώς, με το κατασκεύασμα του «Μνημονίου» «δεν βγαίνουν τα νούμερα» (είναι σε όλους ξεκάθαρο αυτό πλέον), γεγονός διαπιστωμένο και αδιαμφισβήτητο σήμερα είναι η θλιβερή κατάσταση της διοικητικής μηχανής της χώρας, που έρχεται βέβαια να εμφανίσει ως αστεία «καρτούν» τα περισσότερα -έτσι κι αλλιώς μετριότατων δυνατοτήτων- μέλη της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου. Και η διαχείριση του «Μνημονίου» μοιραίως μετατρέπεται σε χοντρό «ανέκδοτο», εξοργίζοντας την κοινωνία και φυσικά και τους νεοφιλελεύθερους υποστηρικτές του, που καθημερινά σχεδόν «καρπαζώνουν» κι αυτοί την κυβέρνηση για τις αποτυχίες της.
Στη βάση αυτών των δεδομένων, λοιπόν, η έως σήμερα εξέλιξη των πραγμάτων στην υπόθεση του «Μνημονίου» είναι φυσιολογική. Οι κυβερνώντες δεν μπορούν -απλούστατα- να κάνουν κάτι καλύτερο από αυτό που κάνουν σήμερα ως εκτελεστές της φοβερής συνταγής. Τους ζητούν πάρα πολλά οι εγχώριοι και οι διεθνείς υποστηρικτές του «Μνημονίου», όταν τους πιέζουν στα παρασκήνια και δημοσίως και μέσω του Τύπου για μεγαλύτερες ταχύτητες, για καλύτερη οργάνωση της δουλειάς τους, για πιο έξυπνες και «μεγάλες» αποφάσεις, για μεγάλες «τομές» στους μηχανισμούς της δημόσιας διοίκησης, για, για...
Ματαίως τους κακολογούν, τους κτυπούν και τους «μαστιγώνουν» με άρθρα και αναλύσεις οι πλέον δυναμικοί και ενθουσιώδεις υποστηρικτές της κοινωνικά ανελέητης πολιτικής, που έχει σχεδιάσει για τη χώρα το σύστημα της τρόικας. Ματαίως, διότι η πολιτική τάξη που κυβερνά ανήκει στο παραδοσιακό μετα-πολιτευτικό μοντέλο άσκησης εξουσίας: «Διαχείριση» των εθνικών και κοινοτικών πόρων (με λεηλασίες, σπατάλες, διανομές και «συσσίτια») και πλούσια δάνεια εκ του εξωτερικού για τη χρηματοδότηση του κομματικο-πελατειακού κράτους (του) και τη συντήρηση του όλου «πολιτικού συστήματος».
Αυτή τη δουλειά μόνον ήξεραν να κάνουν, αυτή θα ήθελαν και σήμερα να κάνουν οι κακορίζικοι πολιτικοί «αστέρες» μας. Αλλά, μοίρα κακή και ειρωνική τους εξανάγκασε το 2010 σε ρόλους ατρόμητων πολιτικών γιγάντων, που φέρουν στις μυώδεις πλάτες τους το βάρος μιας φοβερής εθνικής κρίσης. Φυσικό είναι συνεπώς να κινούνται ασυναρτήτως, πανικόβλητοι, ως στρατηγοί «Μπρανκαλεόνε» και γκαφαδόροι «Κλουζό» της πολιτικής, οι υπουργοί του παραζαλισμένου Γ. Παπανδρέου.
Προς τι, λοιπόν, η άγρια κριτική, οι «πιέσεις», τα κακά σχόλια, οι ειρωνείες, η χλεύη σε βάρος αυτών των κυβερνώντων, με τις νήπιες πολιτικές αντιλήψεις και ικανότητες; Οσο τέτοιες ομάδες εξουσίας θα κυβερνούν, το πρώτο καλό πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί για τη χώρα θα ήταν να εξαφανιστούν αυτές από το πολιτικό προσκήνιο. Από εκεί και πέρα, πολλά και ενδιαφέροντα θα ήταν δυνατόν να συμβούν στα πολιτικά πεδία της Ελλάδας. Εως τότε, οι πολίτες της χώρας θα ζούμε το δράμα μιας εθνικής κατηφόρας που σήμερα φαίνεται να μην έχει τέλος.
Του Κ.Ι. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια