Τα "Golden deals" και η ελληνική μιζέρια

Το χω ξαναγράψει ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των αντιθέσεων. Όχι τόσο στα κοινωνικά στρώματα, κάτι που μπορείς να συναντήσεις σε όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως στη νοοτροπία.
Όλων. Κατοίκων αυτής της χώρας, μεταναστών, πολιτικών, συνδικαλιστών κτλ.
Επισημοποιήθηκε χθες....
αυτό που λίγοι γνώριζαν εδώ και καιρό. Γιατί φαντάζομαι, ότι για να "γεννηθεί" η μεγαλύτερη τράπεζα της ΝΑ Ευρώπης, δε συνέβη ξαφνικά και μετά από μία ξαφνική συνάντηση των εμπλεκομένων.
Προφανώς και συζητούσαν καιρό, τα υπέρ, τα κατά, τα συμφέροντα της κάθε τράπεζας και όλες τις λεπτομέρειες εξονυχιστικά μέχρι να φτάσουμε στο χρυσό deal.
Κι όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για κάτι που θα βοηθήσει την ελληνική οικονομία. Άλλωστε σε ερώτηση προς τον κο Κωστόπουλο αν θ ανοίξει πλέον η κάνουλα, ο ίδιος χαμογελώντας το άφησε ορθάνοιχτο.
Μακάρι. Μπας και συνέλθει η αγορά.
Και τελικά, αυτό που δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση να το κάνουν οι τραπεζίτες.
Την ώρα λοιπόν που συνέβαιναν όλα αυτά σε οικονομικό επίπεδο, στην άλλη Ελλάδα, αυτή της μιζέριας, συζητάμε ακόμη τα αυτονόητα.
Για τις ασφάλειες, τους μισθούς, τις περικοπές.
Και συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ενώ σ αυτή την χώρα, στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει σύστημα, οργάνωση και αποτελεσματικότητα, στο κράτος, υπάρχει το μικροκομματικό συμφέρον.
Ας μην ανατρέξω στα πριν τη μεταπολίτευση χρόνια, αλλά από εκεί κι ύστερα, δεν υπάρχει συνέχεια. Του κράτους.
Ενώ υποτίθεται ότι όλα ξεκαθάρισαν με τη πτώση της χούντας, αναρωτιέται κανείς: πότε μια κυβέρνηση, συνέχισε ή προχώρησε το έργο της προηγούμενης;
Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μερικοί βασικοί άξονες, πάνω στους οποίους θα έπρεπε να κινείται αυτό το κράτος;
Ναι, θα απαντήσει ο νομοταγής, καθώς θα επικαλεστεί το Σύνταγμα και τις διατάξεις του.
Πόσες φορές όμως έχουμε δει να παραβιάζεται το σύνταγμα;
Η κάθε κυβέρνηση, ή μάλλον ο κάθε υπουργός, έχει το δικό του "μότο" για τη σωτηρία της πατρίδας.
Το ωραίο όμως είναι, πως όλοι αυτοί οι μεγαλοσπουδαγμένοι στο εξωτερικό οι περισσότεροι και ζώντας σε μια άλλη πραγματικότητα, δεν ξέρουν γρι για τη ζωή στην Ελλάδα. Και πως να συμβεί αυτό, όταν την επισκέπτονταν μόνο για διακοπές!
Εχει σπουδάσει ο άλλος στο Μίσιγκαν για παράδειγμα και σου λέει, έτσι θέλω τα σχολεία.
Κι αν εγώ πάω στο CBS για ένα μήνα εκπαίδευση, θα πείσω τον καναλάρχη ότι η τηλεόραση πρέπει να γίνει έτσι.
Κι άντε μετά να πείσεις την γιαγιά από τον Κορυδαλλό και τα Ταμπούρια, ότι έχει γι αυτήν μεγαλύτερο ενδιαφέρον να βλέπει στις ειδήσεις τους δείκτες των διεθνών χρηματιστηρίων, παρά το ότι της κόβεται η σύνταξη.(α ρε Αυτιά, σε βλέπω ως και συνταξιούχο να μιλάς ακόμη για το ΕΚΑΣ).
Γι αυτό λέω, έχει μεγάλη σημασία η πολιτική(οί) να αφουγκράζεται την κοινωνία. Να ακούει τι έχει να της πει. Να βρίσκεται μέσα στο πρόβλημα.
Αλλιώς δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει αυτή η περιβόητη συνέχεια στο κράτος, που όλοι ευαγγελίζονται, αλλά τελικά κανείς δεν θέλει.
Μήπως τελικά, αφού έχουν αποδείξει ότι ελέγχουν μια χαρά τα μαγαζιά τους, αναλάβουν πιο ενεργό ρόλο οι τραπεζίτες;
Λες;

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια