μια αρτιμελής ολομέλεια...


Τα δύο χρόνια εύρυθμης και παραγωγικής λειτουργίας του γιορτάζει το Μουσείο της Ακρόπολης, ένα κόσμημα των Αθηνών κι όλου του ελληνισμού.... Αν δέκα - εκατό - χίλια τέτοια «σημεία» φώτιζαν την και στην επικράτεια, ο «τρόπος» πολλών πολιτών ου μην και της χώρας

θα ήταν άλλος, ωραίος, αξιοπρεπής και γενναίος,

(Με την ευκαιρία: το συναρπαστικό σε αυτό το Μουσείο είναι ότι δεν εξιδανικεύει το παρελθόν, αλλά ότι το αναλύει. Θρέφοντας έτσι την κρίση κι όχι μόνον τη σύγκριση, τη σκέψη κι όχι μόνον τη θέαση, ωθώντας προς προτάγματα κι όχι προς πτωχοπροδρομικές μιμήσεις)


Τα θλιβερά χειροκροτήματα των Πασόκιων βουλευτών στην αίθουσα της Βουλής.
Συνόδεψαν....
τις πιο άχρωμες και ξύλινες αποστροφές του πρωθυπουργικού λόγου, πλην όμως τις πιο κομματέξ, ή άλλες που
το στερεοτυπικό τους είναι εύκολα εύληπτο κι από τον πιο κόθορνο
ως εμπεριέχον όλα τα δηλωτικά της κομματικής νομιμοφροσύνης...
..................................
Τι θλιβερά συντεταγμένα χειροκροτήματα, σαν πουλιά που ξαφνικά φτεροκοπάνε και πετάγονται απ' τις λόχμες προς έναν παγιδευμένον με σκάγια ουρανό.
Τι θλιβερό χειροκρότημα, ο «διαφωνών» με τον σταυρωτή του αγκαλιά -και μια τρίτης εθνικής βουλευτίνα να δηλώνει ότι «καλύφθηκε» (προσοχή, μην ξεσκεπαστείς) απ' την ομιλία του Πρωθυπουργού, στα ξύλα τα λιθάρια οι διαφωνίες και στ' άγρια βουνά....
Κι ύστερα ξανάρχισε η γκρίνια.
Την επόμενη κιόλας μέρα, χωρίς τσίπα.
Αλήθεια, λίγη σιωπή δεν μπορείτε;
*****
Σ την άλλη πλευρά του λόφου στις κάτω υπώρειες -ο αναγνώστης κ. Μ.Γκ. μάς γράφει: «Πλατεία Συντάγματος,
Δευτέρα βράδυ γύρω στις 10. Είναι χαλαρά απόψε, με δροσιά και χωρίς υγρασία. Υπάρχει αρκετός κόσμος στα σκαλιά, στο συντριβάνι και στη συνέλευση. Ο Σ.Π., ο Σ.Χ. με την κυρία του κι εγώ βρισκόμαστε ανάμεσα στα σκαλιά και το συντριβάνι.
Τριγύρω μας οι μελαψοί μικροπωλητές έχουν αρχίσει από ώρα να παίζουν. Υπάρχει αρκετός ελεύθερος χώρος για τα μικροσκοπικά τους ελικόπτερα και τις φωτεινές φτερωτές σβούρες τους. Τις πετούν ψηλά με σφεντόνες κι αυτές στροβιλίζονται αργά στον αέρα καθώς κατεβαίνουν.
Σιγά σιγά δημιουργούν ομάδες και διαγωνίζονται ποιος θα στείλει ψηλότερα το φωτεινό του παιχνιδάκι. Σταδιακά στο παιχνίδι μπαίνουν και τα παιδάκια που βρίσκονται στην πλατεία.
Ξαφνικά ένα απ' τα μικροσκοπικά ελικόπτερα προσγειώνεται ανώμαλα στην πλάτη του Σ.Π. Ο "Πάκης" (σ.σ. Πακιστανός) έρχεται γελαστός, λέει μερικά ντροπαλά "συγγνώμη" και μαζεύει το πεσμένο παιχνίδι. (...) Η ώρα
περνάει και οι "Πάκηδες" παίζουν σαν παιδάκια σε σχολική αυλή. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που τους βλέπω να γελούν, να νοιώθουν ασφαλείς και προστατευμένοι. Εδώ κανείς δεν θα τους χτυπήσει.
Αντίθετα με τις πρώτες ημέρες που ήταν φοβισμένοι κι επιφυλακτικοί, τώρα το νοιώθουν και το ξέρουν ότι εδώ είναι διαφορετικά.
Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να προκύψει απ' αυτήν την πλατεία. Αν, όπως λένε, η Δημοκρατία εκτός των άλλων είναι και η προστάτιδα των αδύναμων και των καταπιεσμένων, τότε την είδα απόψε σ' αυτήν την πλατεία, να παίζει με τα παιδάκια και τους "Πάκηδες...".
Σ την ίδια πλατεία και η Μόνικα -λέει (στο «Ποντίκιart»): «Ετυχε
να βρίσκομαι στη γενιά που θα ζήσει εξ ολοκλήρου τις συνέπειες μιας κατεστραμμένης μηχανής που κάποτε παρήγε πολιτισμό.
Αλλά, ποιος μου λέει ότι αυτή η παρακμιακή κοινωνία, στεκόμενη στο χείλος του γκρεμού, δεν θα ανακάμψει;»...
Αμμες δε γ' εσσόμεθα...

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια