Einai xalia oi lexeis etsi gmt (greeklish)

Ο λόγος για την Παιδεία. Έχει πάλι την τιμητική της. Και πάλι, έχω την αίσθηση ότι περισσεύουν κορώνες και εμπάθειες. Γιατί δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε με τρόπο που να της αξίζει; Ακριβώς επειδή είναι το θέμα – κλειδί για τη χώρα, για κάθε χώρα, ακριβώς επειδή υπάρχουν διαφορετικές ματιές και προσεγγίσεις, πρέπει να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε και να συνθέσουμε με ήρεμη δύναμη.

Σαν σοφοί, για λίγο. Σαν ώριμοι, έστω. Ας προσποιηθούμε εν ανάγκη, για μια στιγμή, ότι ο «άλλος» δεν είναι ιδιοτελής ή αλλόθρησκος! Ας παίξουμε αυτό το σενάριο. Στο όνομα των βιβλίων που αγαπήσαμε. Μπορεί στο δρόμο να το πιστέψουμε κιόλας. Να «μπούμε στο πετσί».

Τέλος πάντων. Δεν θα επιχειρηματολογήσω για το θέμα καθεαυτό (του νομοσχεδίου), είμαι εξάλλου από την άλλη όχθη. Τώρα, ό,τι και να πω θα θεωρηθεί ύποπτο. Θέλω μόνο να μοιραστώ μια αναπάντεχα ωραία έκπληξη.

Απόγευμα Πέμπτης ήρθε στο γραφείο μια ομάδα σπουδαστών για να μιλήσουμε για το επίμαχο θέμα. Από Πολυτεχνείο, Πάντειο, Φιλοσοφική, ΤΕΙ. Όμορφη η πρώτη αίσθηση. Καθαρή, αυστηρή ματιά, συγκρατημένη ευγένεια, πρώτη αναμέτρηση.

Πού να ξέρουν ότι όταν βρίσκομαι με νέους αφήνω ολάνοιχτο το ένστικτο και την ψυχή μου (η οποία ως γνωστόν δεν έχει ηλικία, ή μάλλον έχει, είναι αμετανόητα έφηβη). Κάπως σαν να ξαναβρίσκομαι στον φυσικό μου χώρο.

Ανοιχτήκαμε γρήγορα, μιλήσαμε πολύ, έμαθα σπουδαίες αλήθειες δικές τους. Γι’ αυτά που τους συνδέουν και για όσα τους διαφοροποιούν, για τον τρόπο που βιώνουν την Παιδεία στο Πανεπιστήμιο, γι’ αυτά που θέλουν διακαώς να αλλάξουν. Για τον τρόπο που ερμηνεύουν την πρόσφατη ιστορία –και, κυρίως, για τον τρόπο που παίρνουν σιγά σιγά τη ζωή στα χέρια τους.

Δεν έχω καμία διάθεση να ωραιοποιήσω, είχα ένα αίσθημα ευφορίας. Διαπίστωνα ξανά ότι είμαστε ασφαλείς, το μέλλον είναι υγιές. Οι νέοι άνθρωποι ανησυχούν, μελετάνε, σκέπτονται με μια διαύγεια και με μια ευρωστία που ξορκίζει τη μαυρίλα και τα λάθη. Αλλά, κυρίως, θέλουν να ακουστούν. Μ’ αυτήν την γλώσσα, την πάντα σε ετοιμότητα, που πάει να μοιάσει με του έμπειρου, αλλά κρατάει τις δικές της λέξεις. Και πώς αλλιώς, αφού τα νοήματα δεν έχουν ακόμα καεί.

Κάποια στιγμή, τρεις ώρες μετά, κάπως ήρθε η κουβέντα –γελώντας– για τους υπολογιστές και τα greeklish. Δεν ήμουν σε διάθεση δασκάλας (όπως συμβαίνει συνήθως όταν έρθει το θέμα στη γλώσσα), δεν πρόλαβα να πω τίποτα. Ακούω ξαφνικά να λένε «κάτι πρέπει να κάνουμε… Να κάνουμε ένα κίνημα για τα ελληνικά μέσω facebook;» Ήταν σαν να είχα μόλις ανοίξει ένα κουτί με το ωραιότερο δώρο. Νομίζω φάνηκε.

Σ’ ευχαριστώ Παύλο, Mάρα, Μάριε, Ισμήνη, Αλέξανδρε, Στάθη, Bαγγέλη!

aixmi.gr